Glándula de Meibomio

As glándulas de Meibomio ou glándulas tarsais son un tipo especial de glándulas sebáceas situadas no bordo das pálpebras dentro da placa tarsal, que producen unha secreción oleosa que impide a evaporación da película de bágoas que se forma no ollo humano. A súa secreción impide que esas bágoas se derramen nas meixelas, xa que quedan atrapadas entre o bordo aceitado e o globo ocular, e fai que as pálpebras pechadas sexan impermeables.^[1] Na pálpebra superior hai aproximadamente 50 destas glándulas e na inferior hai unhas 25.

Glándula de Meibomio
glandulae tarsales
Ollo esquerdo coas pálpebras separadas nas que se ve a abertura das glándulas de Meibomio.
Subclase de	set of glands (en)
Epónimo	Heinrich Meibom (pt)
Fontes e identificadores
MeSH	D008537
Terminologia Anatomica 98	A15.2.07.042
Descrito pola fonte Anatomía de Gray (20ª edición) pp. 1026 Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron Q21803251 Nordisk familjebok Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron Q21803250
[ Wikidata ] [ C:Commons ]

As glándulas reciben o seu nome polo do médico alemán Heinrich Meibom (1638–1700), que as describiu, aínda que xa se coñecían moito antes desde os tempos de Galeno.^[2][3]

Secreción

Algúns autores introduciron o termo "meibum" para referirse a estas secrecións.^[4]

Lípidos

Os principais compoñentes da secreción son lípidos. A composición bioquímica da secreción é extremadamente complexa e moi diferente da do sebo producido polas glándulas sebáceas normais. Recentemente, publicouse unha revisión da composición da secreción das glándulas de Meibomio e da estrutura de varios lípidos identificados como presentes na secreción. O máis singular é que non presentan fosfolípidos típicos senón, no seu lugar, os raros (O-acil)-omega-hidroxi ácidos graxos.^[5] Actualmente, a técnica máis sensible e informativa de análise dos lípidos da secreción é a espectrometría de masas en combinación coa cromatografía líquida.^[6]

Proteínas

Nos humanos, foron identificadas na secreción máis de 90 proteínas distintas.^[7]

Disfunción

O mal funcionamento das glándulas de Meibomio pode causar sequidade de ollos, que é un dos trastornos máis comúns dos ollos. Pode tamén contribuír á blefarite. A inflamación das glándulas de Meibomio fai que as glándulas queden entupidas por secrecións cerosas espesas. Ademais de produciren sequidade de ollos, estas obstrucións poden ser degradadas por lipases bacterianas, o que ten como resultado a formación de ácidos graxos libres, que irritan os ollos e ás veces causan queropatías.