Grumman F6F Hellcat

O Grumman F6F Hellcat é un caza embarcado estadounidense da segunda guerra mundial. Deseñado para substituír o anterior F4F Wildcat e contrarrestar ao Mitsubishi A6M Zero xaponés, foi o caza dominante na Armada dos Estados Unidos na segunda metade da campaña do Pacífico. Nese rol prevaleceu sobre o seu competidor máis rápido, o Vought F4U Corsair, que tivo problemas de visibilidade e coas aterraxes en portaavións.

Grumman F6F Hellcat
Tipo	caza embarcado
Fabricante	Grumman
Primeiro voo	26 de xuño de 1942
Introducido	1943
Retirado	1960
Principais usuarios	Armada dos Estados Unidos Corpo de Marines dos Estados Unidos Royal Navy Armada de Francia
Produción	1942 - 1945
Unidades construídas	12 275
v c e

Impulsado por un Pratt & Whitney R-2800 Double Wasp de 2 000 cabalos, o mesmo motor usado tanto polo Corsair como polo Republic P-47 Thunderbolt da USAAF, o F6F era un deseño completamente novo, pero asemellábase ao Wildcat en moitos aspectos.^[1] Algúns observadores militares etiquetaron ao Hellcat como o "irmán maior do Wildcat".^[2]

O F6F fixo a súa estrea en combate en setembro de 1943, e foi coñecido sobre todo como un caza embarcado resistende e ben deseñado, que era capaz de superar ao A6M Zero e axudar a asegurar a superioridade aérea no teatro do Pacífico. En total 12 275 unidades foron construídas en pouco máis de dous anos.^[3]

Os Hellcat foron acreditados coa destrución de 5 223 aeronaves inimigas en servizo coa Armada dos Estados Unidos, o Corpo de Marines, e na Fleet Air Arm (FAA) da Royal Navy.^[4][5] Os Hellcat derrubaron máis avións inimigos que calquera outra aeronave embarcada aliada.^[6] Tras a guerra os Hellcat foron retirados da primeira liña de servizo nos Estados Unidos, pero os F6F-5N equipados con radar estiveron en servizo ata 1954 como cazas nocturnos.^[7][8]