Illa Elefante

From Wikipedia, the free encyclopedia

Illa Elefantemap
Remove ads

A illa Elefante é a máis setentrional das illas Shetland do Sur, arquipélago situado na Antártida. Xunto coa illa Clarence e outras illas e illotes, forma o grupo chamado illas Piloto Pardo na cartografía oficial chilena.[1]

Datos rápidos Tipo, Parte de ...

Ten un lugar de importancia na Historia da Antártida pois en 1916 foi o refuxio da errada expedición británica transantártica e o lugar onde se levou a cabo o seu posterior rescate en pleno inverno por Luís Pardo Villalón, ao mando da escampavía Yelcho da Armada de Chile.

O único país que posúe infraestrutura na illa é Brasil, co refuxio de verán Emílio Goeldi, na costa norte.[2]

Remove ads

Toponimia

Foi nomeada por primeira vez en 1821 polo baleeiro británico George Powell, debido á presenza de elefantes mariños nas súas costas.[3][4][5]

Xeografía

Thumb

A illa ten 47 km longo e 27 km de largo.[6] Atópase situada a 1.253 quilómetros ao suroeste da illas Xeorxias do Sur, a 953 km ao sur das illas Malvinas e a 885 km ao suroeste do cabo de Fornos. Entre 4´5 a 9 km ao noroeste da illa atópanse os Farallones Focas.[7]

A illa está case completamente cuberta de glaciares e ten unha elevación máxima de 852 metros no cordón Pardo. Destacan o cabo Yelcho ao noroeste, o cabo Lindsey ao oeste, o cabo Lookout ao sur, e o cabo Valentine ao leste. A punta Wild atópase na costa norte da illa. A illa é pobre en canto a flora e fauna, aínda que poden atoparse pingüíns papúa antárticos, focas e ata pingüíns barbixos aniñando.

As costas son abruptas e de difícil desembarco, o cal propiciou que non haxa ningún asentamento humano permanente, malia que a illa está moi ben situada para o soporte e o avance científico e as actividades de pesca e caza de baleas.

Remove ads

Historia

A illa descubríuna en 1820 o explorador británico Edward Bransfield. Durante o século XIX foi visitada por diversas expedicións, como a do baleeiro británico George Powell en 1821, o explorador Fabian Gottlieb von Bellingshausen, tamén en 1821, e o francés Jules Dumont d'Urville en 1840.

O 14 de abril de 1916 chegaron á illa os sobreviventes da expedición Expedición Imperial Trans-Antártica ao mando de sir Ernest Shackleton, logo de que o bergantín Endurance quedase atrapado no xeo e finalmente afundísese. Instalaron un refuxio ao norte da illa, en Punta Wild.

Ao ser a illa un lugar remoto, deshabitado e raramente visitado por baleeiros ou outros barcos, o 24 de abril, parte da expedición (incluído Shackleton) embarcouse para solicitar axuda nun dos botes salvavidas do Endurance, que foi bautizado James Caird.

O primeiro intento de rescate efectuouse co buque baleeiro Cielo del Sur, que non puido chegar ás costas da illa debido a unha barreira impenetrable de xeo a uns 110 quilómetros dela. O segundo intento errado contou coa colaboración do goberno do Uruguai e o barco de arrastre Instituto de Pesca Nº. 1 capitaneado por Ruperto Elichiribehety. Xa no mes de xullo, un novo intento efectuar mediante a goleta Emma, resultou novamente infrutuoso debido á barreira de xeo.

O 30 de agosto de 1916, o piloto chileno Luís Pardo Villalón, ao mando da escampavía Yelcho da Armada de Chile, logrou finalmente rescatar á tripulación do Endurance en Punta Wild.[8]

Sitio e monumento histórico

Thumb
Punta Wild, lugar de rescate da infrutuosa expedición británica transantártica.

En Punta Wild atópase o Sitio conmemorativo do Endurance composto por un busto do capitán Luís Pardo Villalón, monólito e placas para recordar o rescate dos sobreviventes do buque británico Endurance polo Yelcho da Armada chilena, foi designado Sitio e Monumento Histórico da Antártida N°. 53 baixo o Tratado Antártico.[9]

Galería

Reclamacións territoriais

As tres reclamaciones están suxeitas ás disposicións do Tratado Antártico.

Nomenclatura dos países reclamantes
Remove ads

Notas

Véxase tamén

Loading related searches...

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Remove ads