Lingua irlandesa media

Irlandés medio é o nome que lle deron os filólogos á forma da lingua irlandesa falada entre o século X ao XII; é, xa que logo, contemporáneo das fases finais do inglés antigo e iniciais do inglés medio.^[1][2] As linguas goidélicas modernas: irlandés, gaélico escocés, e manx son todas descendentes do irlandés medio.

Irlandés medio Gaoidhealg
Pronuncia:	/ˈɡɯːʝeɫɡ/
Falado en:	Irlanda, Escocia, Illa de Man
Rexións:	Europa occidental
Total de falantes:	Ningún (evolucionou cara ao irlandés moderno)
Familia:	Céltica  Céltica insular   Goidélica    Irlandés medio
Códigos de lingua
ISO 639-1:	--
ISO 639-2:	mga
ISO 639-3:	mga
Mapa
Status

Historia

O irlandés medio falouse en Irlanda e Escocia; desde o Munster ata a illa de Inchcolm no Mar do Norte. A súa extensión xeográfica fixo dela a máis estendida de todas as linguas insulares a finais do século XII, cando o inglés medio comezou a facer incursións en Irlanda e moitas das rexións célticas do norte e do oeste de Britania.

Poucas linguas europeas poden rivalizar no volume de literatura que nos legou o irlandés medio. Moita desta supervivencia é debida ao teimudos que foron uns poucos anticuarios irlandeses modernos, pero o simple volume de sagas, anais, haxiografías (etc) que sobreviviron mostra a confianza que tiñan os membros das instruídas ordes gaélicas medievais na súa lingua. Case todo o que sobreviviu vén de Irlanda, un pouco de Escocia e moi pouco da Illa de Man. O Lebor Bretnach, o "Nennio irlandés", só se conserva en manuscritos preservados en Irlanda; con todo, Thomas Owen Clancy hai pouco propuxo que foi escrito en Escocia, no mosteiro de Abernethy.^[3]