Magalhães (sonda espacial)

Magalhães^[7] (Magellan en inglés) foi unha sonda espacial estadounidense lanzada o 4 de maio de 1989 mediante o transbordador espacial Atlantis na misión STS-30 desde o Centro Espacial de Cabo Cañaveral cara Venus.^[1][2][3]

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Magalhães.

Magalhães
Representación artística da Magallanes en órbita de Venus.
Tipo	Científico
Organización	NASA
Destino actual	Reentrada na atmosfera de Venus.[1][2][3]
Data de lanzamento	4 de maio de 1989, 18:47 GMT[1][4][5][6]
Foguete portador	Transbordador espacial Atlantis[1][3]
Sitio de lanzamento	Centro Espacial de Cabo Cañaveral, rampla 39B[1][2]
Duración da misión	5,5 anos[1][3]
Obxectivo da misión	Estudo de Venus.[1][2]
Decaemento	14 de outubro de 1994[1][3][4]
NSSDC ID	1989-033B
Masa	1035,0 kg[1]
Dimensións	6,4 m de altura, envergadura de 9,2 m cos paneis solares estendidos[1]
Potencia	1029,0 vatios[1]
v c e

Características

Magalhães foi a primeira misión estadounidense adicada ó estudo e cartografado da superficie de Venus mediante radar de apertura sintética (SAR pola súa sigla en inglés). A nave construíuse con partes sobrantes ou recambios doutras naves para aforrar custos, en particular das naves Galileo, Viking, Voyager, Mariner, do Skylab e a Ulysses.^[1][2][3]

Os obxectivos principais da Magalhães foron cartografar a superficie venusiana cunha resolución de 1 km, obter un mapa topográfico de 50 km de resolución espacial e 100 m de resolución vertical, cartografar o campo gravitatorio do planeta e estudar a súa xeoloxía.^[1][2][3]

O instrumento principal da nave era unha antena parabólica de 3,7 m de diámetro, usada tanto como SAR como para as comunicacións coa Terra. A altura total da nave era de 6,4 m, cunha envergadura de 9,2 m cos paneis solares estendidos. Baixo a antena atopábase unha sección rectangular coa electrónica da nave, os volantes de inercia e as baterías. Baixo esta sección atopábase un segmento decahédrico que soportaba os paneis solares, o buscador estelar, a antena de media ganancia, a computadora de a bordo e dúas gravadoras de cinta. Por último atopábase o módulo de propulsión.^[1][2][3]

Os paneis solares xeraban unha potencia de ata 1029 vatios que alimentaban unha batería de níquel-cadmio a unha tensión de 28 voltios. A nave estabilizábase nos tres eixos mediante tres volantes de inercia ortogonais entre si. O sistema de propulsión usaba hidracina como propulsante e as comunicacións e as medicións científicas usaban a banda S e banda X.^[1][2][3]

Magalhães chegou a Venus o 10 de agosto de 1990. A primeira fase da misión durou oito meses, entre o 15 de setembro de 1990 e o 15 de maio de 1991, durante a cal cartografou mediante radar o 84% da superficie venusiana. A segunda fase da misión tivo lugar entre o 15 de maio de 1991 e o 15 de xaneiro de 1992, e durante a cal Magalhães cartografou o polo sur venusiano e encheu os baleiros da cartografía da primeira fase. A terceira fase comezou o 24 de xaneiro de 1992 e durou ata o 15 de setembro de 1992, completando a cartografía e obtendo imaxes adicionais coas que formar imaxes estereográficas da superficie. A cuarta fase transcorreu entre o 15 de setembro de 1992 e maio de 1993 para obter datos gravitatorios. Entre maio e agosto de 1993 Magalhães fixo manobras de aerofreada para rebaixar a órbita. A quinta e última fase tivo lugar entre o 3 de agosto de 1993 e o 29 de agosto de 1994, mellorándose a resolución dos datos sobre o campo gravitatorio. Durante setembro de 1994 Magalhães fixo un experimento denominado de muíño de vento, durante o cal os paneis solares foron colocados en ángulos diferentes, como un muíño de vento, xerando un torque cuxa magnitude daba información sobre a densidade da atmosfera á altura á que estaba viaxando a Magalhães. Finalmente a nave caeu á superficie de Venus o 14 de outubro de 1994.^[1][2][3]