Photo-Secession

A Photo-Secession foi un movemento fundado por Alfred Stieglitz xunto a Edward Steichen e Alvin Langdon Coburn en 1902. A denominación é unha homenaxe ao simbolismo e á trasgresión vienesa de finais do século XVIII. A fotografía, lonxe de poder competir coa pintura, era considerada daquela, pola súa suposta realización mecánica, a forma simple de reflectir a realidade máis prosaica. Stieglitz, dedicado sempre á loita na defensa da fotografía como arte, concibe a Photo-secession como a ruptura coas normas académicas, como unha visión persoal do mundo, baseada na expresión propia, independente de toda tradición visual.

Cartel de Photo-Secession deseñado por Edward Steichen

Contexto e historia

O grupo formouse no ano 1902 despois de que de que o National Arts Club lle pedise a Stieglitz organizar conxuntamente unha exposición co mellor da fotografía contemporánea estadounidense. Mentres estaba preparando a mostra, Stieglitz tivo un desacordo con algúns dos membros máis conservadores do Club sobre que fotógrafos debían estar incluídos. Para reforzar a súa posición Stieglitz formou rapidamente un grupo só por invitación, ao que chamou Photo-Secession, para dar a impresión de que os seus puntos de vista estaban respaldados por moitos outros prominentes fotógrafos. Aínda que posteriormente afirmou que "solicitara a axuda da entón recentemente organizada e limitada ‘Photo-Secession’", de feito non houo tal grupo ata que se fundou o 17 de febreiro de 1902, xusto dúas semanas antes de que abrise a mostra do National Arts Club.^[1]

Para bautizar o grupo, crese que Stieglitz estivo influenciado pola Exposición Secesión de Múnic de 1898 (Verglag des Vereines Bildender Kunstler Muchnes "Sezession").^[2] Stieglitz carteábase frecuentemente con Fritz Matthies-Masuren,^[3] que escribira un ensaio no catálogo da exposición de Múnic, e fora cativado pola idea de que os fotógrafos definisen a súa propia forma de arte. En 1899 escribiu:

En Múnic, o centro artístico de Alemaña, os 'Secesionistas', un corpo de artistas formado polos homes máis avanzados e dotados da súa época, os cales (como o nome indica, que se separaron das estreitas regras das costumes e a tradición) admitiron as pretensións da fotografía pictórica para ser xulgados polos seus méritos como un traallo artístico independentemente, e sen considerar o feito de que é producida por medio dunha cámara.^[4]

Posteriormente na súa vida, Stieglitz falou deste xeito sore as orixes da Photo-Secession:

Charles DeKay, director do National Arts Club: "Como imos chamala?"

Stieglitz: "bautízaa como Unha exposición de fotografía estadounidense organizada pola Photo-Secession".

DeKay: "Que é iso? Quen é?"

Stieglitz: "Sinceramente seu, polo de agora, e haberá outros cando abra a mostra. A idea de secesión é odiosa para os estadounidenses - eles estarán pensando na guerra civil. Eu non. Photo-Secession realmente significa unha secesión da idea aceptada do que constitúe a fotografía".^[5]

O historiador cultural Jay Bochner sinala que é importante ter en conta á Photo-Secession por máis factores que a súa estética visual:

De que se secesiona entón? Non se trata só de obras de arte que se fixeran rancias a través da copia de estilos vitorianos convencionais, senón que o máis importante era a secesión da ditadura das institucións, galerías, escolas de arte e organizacións de arte profesionais arraigadas que aplicaban ou polo menos autorizaban a copia ou a imitación.^[6]

Os defensores do Pictorialismo, que era o valor subxacente da Photo-Secession, argumentaban que a fotografía necesitaba emular a pintura e o gravado da época. Os pictorialistas crían que, ao igual que unha pintura distínguese pola manipúlación dos materiais que fai o artista para conseguir un efecto, tamén os fotógrafos debían alterar ou manipular a imaxe fotográfica. Entre os método usados estaba o enfoque suave; filtros especiais e lentes recubertas; queimaduras, manipulacións ou recortes no cuarto escuro para editar o contido da imaxe; e procesos de impresión alternativos como o ton sepia, a impresión ao carón, a platinotipia ou o proceso de goma bicromatada.

Os contidos das imaxes acotío facían referencia a traballos anteriores feitos por outros artistas, especialmente á arte grega e romana. As imaxes adoitaban a conter consistencia estilística como iluinación dramática, perspectiva, xeometría, uso de monocromo/branco e negro, e contraste alto.

Na fundación da Photo-Secession, Stieglitz asfirou que era unha “rebelión contra a actitude hipócrita dos non crentes, dos filisteos, e en gran parte das autoridades das exhibicións.”^[7] Aínda que isto en gran medida era verdade, as súas accions demostraron que a creación da Photo-Secession era tamén co obxectivo de que a súa propia posición no mundo da fotografía e da arte avanzase.

O papel de Stieglitz como o único fundador e controlador da Photo-Secession fíxose evidente en dúas conversas que tiveron lugar na inauguración da mostra do National Arts Club. Na primeira, Stieglitz deu a entender que a pertenza ao grupo era relativamente aberta:

Gertrude Käsebier: “Que é isto de Photo-Secession? Son un photo-secesionista?”

Stieglitz: “Sintes que o es?”

Käsebier: “Sinto.”

Stieglitz: “Ben, iso é todo o que hai que facer.”^[1]

Porén, cando Charles Berg preguntoulle a Stieglitz se el tamén era un Photo-Secesionista, Stieglitz bruscamente díxolle que non.^[1] Stieglitz deulle esa resposta a pesar de que era o único responsable da presenza de tres fotografías de Berg na mostra.

A “pertenza” á Photo-Secession variou segundo os intereses e temperamento de Stieglitz, pero centrouse ao redor do grupo principal formado por Stieglitz, Edward Steichen, Clarence H. White, Käsebier, Frank Eugene, F. Holland Day, e posteriormente Alvin Langdon Coburn.

En 1905 Stieglitz creou con Steichen as Little Galleries da Photo-Secession,^[8] unha pequena pero moi influente galería onde continuou expoñendo traballos dalgúns dos membros do movemento máis coñecidos. O grupo continuou expoñendo baixo o nome de Photo-Secession ata ao redor do ano 1910, cando varios fotógrafos finalmente se cansaron dos modos autocráticos de Stieglitz e abandonaron o grupo.

En 1916 Käsebier, White, Coburn e outros formaron unha organización chamada Pictorial Photographers of America (PPA) para continuar promocionando o estilo pictórico. Un ano despois Stieglitz disolveu formalmente Photo-Secession, aínda que naquel momento existía só como un nome.