Plaxioclasio

Chámase plaxioclasio^[1] a un grupo de feldespatos correspondente á clase de silicatos alumínicos (á serie dos tectosilicatos) de sodio e calcio variando as proporcións destes elementos. Forman unha serie isofórmica de solución sólida. Os seus minerais principais son a albita e a anortita, nos extremos da serie, tendo todos os plaxioclasios moitas características comúns con ambas.

Plaxioclasio

Debido á importancia da composición dos plaxioclasio á hora da clasificación das rochas ígneas, a serie divídese en cen unidade, en función da porcentaxe de anortita nun plaxioclasio concreto.

Cristalizan no sistema triclínico, de onde toman o seu nome, do grego plagios (inclinado) e klasis (fractura). Os cristais simples e ben desenvolvidos son relativamente raros e máis propios da albita. Acostuman presentar certos tipos de maclas (de tipo polisintético), o que permite diferenciar os plaxioclasios dos feldespatos potásicos en láminas transparentes.

Propiedades

Ao tratarse dun grupo con series isomórficas, as propiedades físicas e ópticas son moi variábeis dun tipos a outros, dependendo das composición puntual de cada caso. A dureza é unha das constantes en todo o grupo, xa que oscila en tódolos casos entre 6 e 6,5 na escala de Mohs, con exfoliación perfecta e moi boa en dúas direccións que cortan a 90º, e as fracturas son concoides, estelosas ou desiguais.

A densidade varía nos plaxioclasios dependendo do maior contido en calcio, aumentando lixeiramente o peso específico de 2,6 a 2,7 nas ortosas e microclinas, o peso específico é lixeiramente inferior cun valor medio de 2,55.

Son infusíbeis ao fogo a sanidina e as microclinas, mentres que o resto éo con dificultade, sendo máis fácil no caso dos plaxioclasios. Todos son solúbeis en ácido fluorhídrico e os plaxioclasios disólvense en clorhídrico máis facilmente canto maior é o contido de calcio.

O brillo é vítreo anacarado en todo o grupo, variando a transparencia segundo os individuos. Todos eles, ao pertencer ao sistema monoclínico e triclínico son anisótropos biáxicos cuns índices de refracción medio baixos, son inferiores nas ortosas e superiores nos plaxioclasio. A birrefrixencia é bastante constante. Non presentan aspectos típicos nin fluorescencia.

Minerais plaxioclasios e as súas composicións

Nome do mineral	NaAlSi3O8 (%)	CaAl2Si2O8 (%)	Densidade (g / cm3)
Albita	100-90	0-10	2,61
Oligoclasio	90-70	10-30	2,65
Andesina	70-50	30-50	2,69
Labradorita	50-30	50-70	2,70
Bitownita	30-10	70-90	2,75
Anortita	10-0	90-100	2,77