Receptores de TGF-beta

Os receptores do factor de crecemento transformante β (TGFR-β) son receptores dun só paso de membrana e do tipo serina/treonina quinase. Existen en diferentes isoformas, ben homo- ou heterodiméricas.^[1] O número de ligandos caracterizados dentro da superfamilia de TGFβ son moitísimos máis que o número de receptores coñecidos até agora, o que suxire a promiscuidade molecular existente entre o ligando e as interaccións dos receptores. Todas as células normais e a maioría das células neoplásicas teñen receptores na súa superficie para o TGF-β1.^[2]

Clasificación

Baseándose en propiedades estruturais e funcionais, describíronse tres tipos de receptores por medio dos cales o TGF-β leva a cabo a súa sinalización:^[3]

• Receptor de TGF beta 1
• Receptor de TGF beta 2
• Receptor de TGF beta 3

Algúns investigadores propuxeron que existen dous receptores adicionais que son o tipo IV (TGF-βR4) de 60 kDa e o tipo V (TGF-βR5) de 400 kDa, identificados só en células da pituitaria.^[3] Adicionalmente, identificouse un heterodímero do TGF-β1.2 en plaquetas porcinas.^[2]

Os receptores tipo I e II teñen afinidade similar aos seus ligandos, e distínguense un do outro só polas súas pegadas peptídicas e padróns de expresión.^[2] Ámbolos dous tipos de receptores teñen unha afinidade alta polo TGF-β1 e unha afinidade baixa polo TGF-β2. O receptor de TGF-β tipo III ten unha elevada afinidade tanto para o TGF-β1 coma para o TGF-β2 e ademais polo chamado TGF-β1.2.^[4]

Función

O factor de crecemento transformante β (TGF-β) é o ligando, e está implicado na sinalización parácrina e pódese atopar en moitos tipos de tecidos, como o cerebro, corazón, ril, fígado, e os testículos. A activación do receptor do TGF-β conduce á súa propia fosforilación en certos residuos de serina/treonina e inicia a fosforilación consecuente de proteínas efectoras intracelulares que, unha vez activas, se translocan ao núcleo celular para inducir a transcrición de xenes diana, e así regular procesos e funcións celulares.^[3]

Papel en enfermidades

A sobreexpresión de TGF pode inducir fibrose renal causando nefropatías, así como diabetes, e finalmente enfermidade renal crónica.^[5] Recentes desenvolvementos atoparon que, utilizando tipos seguros de antagonistas contra os receptores TGFβ, pode frear e, nalgúns casos, reverter os efectos da fibrose renal.^[6]