Saxofón alto

Un saxofón alto, tamén coñecido como saxo alto ou simplemente alto, é un instrumento de vento-madeira membro da familia dos saxofóns e inventado na década de 1840 polo fabricante de instrumentos musicais belga Adolphe Sax,^[1] quen o patentou en 1846.^[2] Está afinado en Mi♭ e é máis pequeno que o saxofón tenor, pero meirande que o soprano. O saxo alto é o saxofón máis común e amplamente usado na música popular, bandas de música, música de cámara, repertorio para solista, bandas de música militares, bandas de marcha e no jazz (como en big bands, bandas de jazz e música swing). A dixitación do saxo alto é idéntica á do resto de saxofóns, polo que un saxofonista pode tocar calquera tipo de saxofón.

Saxofón alto
Subclase de saxofón
Datas e localizacións
Invención 28 de xuño de 1846
Persoas e organizacións
Inventor/a Adolphe Sax
[ Wikidata ] [ C:Commons ]

O saxofón alto tivo un papel importante no desenvolvemento do jazz. Destacan os seguintes saxofonistas de jazz pola súa contribución ao xénero: Don Redman, Jimmy Dorsey, Johnny Hodges, Benny Carter, Charlie Parker, Sonny Stitt, Lee Konitz, Jackie McLean, Phil Woods, Art Pepper, Paul Desmond e Cannonball Adderley.

Aínda que a participación do saxo alto na música clásica sempre foi limitado, houbo destacados instrumentistas como Marcel Mule, Sigurd Raschèr, Jean-Marie Londeix, Eugene Rousseau e Frederick L. Hemke.