teito

Substantivo masculino

teito (sg: teito; pl: teitos)

1. Superficie que forma a parte superior dunha construción.
   • Exemplo: A casa tiña un teito de palla e fenestras desde onde as crías dos xílgaros podían ollar a paisaxe, e aprender os primeiros rechouchíos.
     

^[1]

1. Parte superior e interior dun cuarto ou espazo cuberto.
   • Exemplo: Uliu as sabas e rexistrou cada recuncho das paredes e do teito á procura de arañeiras.
     

^[2]

1. (Figurado) Casa, vivenda.
   • Exemplo: Mentres vivas debaixo do meu teito, non volverás andar en bicicleta.
     

^[3]

1. (Figurado) Límite máximo.
   • Exemplo: A moeda única pode tocar fondo ó chegar ós 0,8410 dólares e os analistas sitúan o seu teito nos 0,8520 dólares.
     

^[4]

Traducións

1. Tellado

Castelán: techo (es) m Francés: toit (fr) m

Ruso: крыша (ru)

2. Parte superior e interior dun cuarto ou espazo cuberto

Alemán: Decke (de) f Castelán: techo (es) m

Francés: plafond (fr) m

3. Casa

Castelán: techo (es) m Francés: toit (fr) m

Ruso: крыша (ru)

4. Límite máximo

Francés: plafond (fr) m