Սֆումատո
From Wikipedia, the free encyclopedia
Սֆումատո (Իտալերեն: [sfuˈmaːto], «ծխապատ, մշուշոտ, այսինքն՝ «լղոզված») գեղանկարչության տեխնիկա է, որն ապահովում է գույների և տոնային անցումների մեղմությունը, փափկությունը, մշուշոտ ուրվագծերը։ Սմուֆատոն Վերածննդի կանոնական նկարչական եղանակներից է։ Լեոնարդո դա Վինչին սֆումատո տեխնիկայի ամենահայտնի օգտագործողն է եղել՝ հիմնված օպտիկայի և մարդու տեսողության ոլորտում իր հետազոտությունների և կամերա օբսկուրայի հետ կապված իր փորձերի վրա։ Նա ներկայացրեց այն և ներդրեց այն իր բազմաթիվ աշխատանքներում, ներառյալ «Տիրամայրը ժայռերում» և «Մոնա Լիզա» իր հայտնի նկարներում[1]։
Համաձայն զգալի ընդունվածություն է ձեռք բերած արվեստի պատմաբան Մարսիա Բ. Հոլլի տեսության[2][3], սֆումատոն իտալացի Բարձր Վերածննդի նկարիչների համար հասանելի չորս գույների գեղանկարչության տեսակներից մեկն է՝ կանգիանտեի, քիարոսկուրոի և յունիոնի հետ միասին[4]։