Ժերար Դեպարդիե

ֆրանսիացի դերասան From Wikipedia, the free encyclopedia

Ժերար Դեպարդիե
Remove ads

Ժերար Դեպարդիե, (ֆր.՝ Gérard Depardieu) (ֆր․ Gérard Xavier Marcel Depardieu, դեկտեմբերի 27, 1948(1948-12-27)[2][3][4][…], Շատորու, Էնդր, Ֆրանսիա[5]), ֆրանսիացի դերասան, ռեժիսոր, պրոդյուսեր, գինեգործ։ Դեպարդիեն «Ոսկե Գլոբուս» մրցանակի դափնեկիր է «Լավագույն դերասան» անվանակարգում և «Սեզարի» կրկնակի դափնեկիր է։ Ներկայացված է եղել «Օսկար» մրցանակի՝ «Լավագույն դերասան» անվանակարգում, «Սիրանո դե Բերժերակ» (1990 թվական)։ Դեպարդիեն Պատվո լեգիոնի շքանշանի և Ազգային ավանդի շքանշանի ասպետ է։ Համարվում է ամենահանրաճանաչ և սիրելի դերասաններից մեկը ոչ միայն Ֆրանսիայում, այլև ամբողջ աշխարհում[11]։

Արագ փաստեր Ժերար Դեպարդիեֆր.՝ Gérard Depardieu, Ծնվել է ...
Remove ads

Կենսագրություն

Վաղ տարիները

Ժերարի հայրը՝ Ռենե Դեպարդիեն, ուներ Դեդե մականունը (ֆր.՝ Dédé Depardieu) և ծագում է գյուղական ընտանիքից, որը խոր արմատներ ուներ Էնդր դեպարտամենտում, Շատոր (ֆր.՝ Châteauroux) քաղաքի մերձակայքում։ Նա ծնվել էր 1923 թվականին, չուներ ոչ մի կրթություն և անգրագետ էր, վաղ հասակում լքում է ընտանեկան ագարակը և ուղևորվում է քաղաք, որտեղ սկսում է աշխատել թիթեղագործ։

Այստեղ նա հանդիպում է Ժերարի ապագա մորը՝ Ալիս Մարիյեին, որին բոլորն անվանում էին Լիլետա (անգլ.՝ Lilette Mariller)։ Նա ծնվել էր նույն թվականին, ինչ Դեդեն, Յուրա դեպարտամենտում, շվեյցարական սահմանին մոտ, ռազմական օդաչուի ընտանիքում, որին ծառայության բերումով տեղափոխում են Շատորու։ Երկրորդ համաշխարտային պատերազմի ժամանակ Շատորուն գտնվում էր գերմանական օկուպացիայի տակ։ Դեդեն և Լիլետտան հանդիպում են և սիրահարվում և 1944 թվականի փետրվարի 19-ին պաշտոնապես ամուսնանում են քաղաքապետարանում։

Մինչև պատերազմի վերջը ընտանիքը ապրում է աղքատության մեջ։ Դեդեն լավ թիթեղագործ էր, սակայն երկրի տնտեսությունը անկման մեջ էր, մշտական եկամուտ չկար։ 1945 թվականի գարնանը նրանք ունենում են առաջին երեխան, Ժերարի ավագ եղբայրը՝ Ալենը, իսկ երկու տարի անց, 1947 թվականին, ծնվում է դուստր Ելենան։ Ֆինանսական վիճակն այնքան ծանր էր, որ ընտանիքը գոյատևում էր հիմնականում պետական սոցիալական նպաստի հաշվին։ Երբ 1948 թվականի դեկտեմբերի 27-ին ծնվում է Ժերարը, բացի ֆինանսական դժվարություններից ավելանում են նաև ընտանեկան խնդիրները։ Դեդեն սկսում է խմել և տանից անհետանալ, Լիլետին երեք երեխեների հետ թողնելով մենակ։ Հետագայում, յոթ տարի անց, ընտանիքում ծնվում են ևս երեք երեխաներ՝ Կատրինը, Ֆրանկը և Էրիկը։ Ժերարը ցանկալի երեխա չէր, նրա մայրը մի քանի անգամ փորձել է աբորտ անել՝ իրեն ծակելով ասեղներով։ Ամենից բացի Ժերարը յոթ տարեկանից մորից ընդունել է իր եղբայրների և քույրերի ծնունդները։

Ծնողները շատ հաճախ երեխաների հանդեպ լինում էին անբարյացակամ և սառը և սովորաբար նրանց մենակ էին թողնում։ Դեդեն այն պատճառով, որ չէր կարողանում աշխատանք գտնել և ամբողջ ժամանակը անց էր կացնում բարերում և խմում էր, իսկ մայրը հուսահատությունից ամեն ինչ սովորել էր պահել իր մեջ։ Ծնողական ջերմության և շփումի պակասության պատճառով փոքրիկ Ժերարի մոտ զարգանում են խոսակցական խնդիրներ, նա սկսում է կակազել և համարյա ամբողջ մանկության ընթացքում շփվում է շարժումներով և կարճ արտահայտություններով։ Տարրական դպրոցում Ժերարը սկզբում լավ էր սովորում, չնայած խոսակցական խնդիրները նրան հաճախ դարձնում էին իր նկատմամբ անվստահ և լռակյաց։

1951 թվականին, ՆԱՏՕ-ի ռազմական դաշինքի զարգացման շրջանակներում, քաղաք է ժամանում ամերիկյան Châteauroux-Déols Air Base օդային բազան և ամերիկյան օդաչուների և ծառայողների զգալի քանակ։ Դեպարդիեն և քաղաքի երեխաների մեծամասնությունը ազատ ժամանակի մեծ մասը անց էին կացնում բազայի տարածքում, խոսելով ամերիկացի զինվորների և քաղաքացիական ծառայողների հետ, որոնք տեղափոխվել էին Շատորու։ Ժերարի և նրա եղբայր Ալենի, ինչպես նաև Շատորուի բազմաթիվ երեխաների համար, ռազմական բազան դառնում է ուրիշ տուն, վայր, որտեղ նրանք ճանաչում էին ամերիկյան մշակույթը, ամերիկյան ֆիլմերը և երաժշտությունը։ Արդեն դեռահաս տարիքում Ժերարը ավելի շատ ժամանակ է անցկացնում ամերիկյան բազայի զինվորների հետ, քան տանը կամ ուսումում։ Ժեպարդիեի խասքերով, տասը տարեկան հասակում նա դիտվում էր որպես տասնհինգ տարեկան։ Պատանեկությունից նա գիտակցում է, որ գրավում է համասեռամոլներին[12]։ Երբ տղամարդիկ նրանից սեռական ծառայություն էին խնդրում, նա փոխարենը գումար էր պահանջում։ Նրա հաճախորդներն էին հանդիսանում բեռնատարների վարորդները։ Դպրոցական արձակուրդները նա անց էր կացնում Փարիզի արվարձանի Օռլի օդանավակայանի հասարակական զուգարաններում, որտեղ նրա տատիկը հերթապահ էր աշխատում։ Ծնողները Ժերարին խորհուրդ էին տալիս ինչպես կարող էին, սակայն ժամանակի ընթացքում դպրոցում նրա առաջադիմությունը և վարքը սկսում են արագորեն վատանալ և այն աստիճան, որ նրան երկրորդ տարին թողնում են միջնակարգ դպրոցում։ Պատճառ է հանդիսանում ոչ այնքան պատանու մտավոր ունակությունները, որքան ծնողների աջակցության բացակայությունը և ուսուցիչների խրախուսանքները։ Դրանից հետո, հուսահատությունից, Ժերարի վարքագիծը և վերաբերմունքը դպրոցի հանդեպ ավելի է վատանում և նա ընդհանրապես կորցնում է ուսման նկատմամբ հետաքրքրությունը։ 1962 թվականի գարնանը Ժերարը վերջապես ստանում է թերի միջնակարգ կրթության վկայական և հաստատակամորեն որոշում է թողնել դպրոցը ընդմիշտ։

Պատանեկություն

1962 թվականի աշնանը Ժերար Դեպարդիեն սկսում է Շատորու քաղաքի տպագրատանը գրաշար աշխատել։ Նույն ժամանակ նա շարունակում էր շատ ժամանակ անցկացնել ամերիկյան ռազմական բազայում և զինվորների հետ։ Երբ քաղաքում բացվում է բռնցքամարտի ստուդիա, նա սկսում է զբաղվել բռնցքամարտով։ Այդ մարզաձևում նա առանձնապես մեծ տաղանդ չի ցուցաբերում, հիմնականում հանդիսանում է որպես մարտիկ, որի վրա պարապում էին ավելի փորձառու մարզիկները։ Մարտերից մեկում վնասում են նրա քիթը և նրա նոր խիստ տեսքը նրան տալիս է զգալի հանրաճանաչություն, և փողոցում ընկերների շրջանում, և քաղաքի բարերում, որոնցում նա սկսում է ավելի շատ ժամանակ անցկացնել։

Միաժամանակ Ժերարը ծանոթանում է տղաների հետ, որոնք զբաղվում էին գողություններով և ամերիկյան բազայից գողացած վառելիքի վերավաճառքով։ Չնայած նրան և նրա խմբի անդամներին ոստիկանությունը բազմակի անդամներ ձերբակալում է, Ժերարի անչափահասության պատճառով նրան պաշտոնական մեղադրանք չի ներկայացվում։ Ժամանակի ընթացքում ոստիկանությունը սկսում է լրջությամբ վերաբերվել քաղաքի երիտասարդության շրջանում հանցագործությանը։ Դեպարդիեի բնակարանում խուզարկություն են անցկացնում։ Ոչինչ չի գտնվում, սակայն ոստիկանությունը ծնողներին խորհուրդ է տալիս Ժերարին ուղարկել անչափահասների գաղութ։ Հայրը կտրականապես հրաժարվում է ստորագրել ոստիկանության նման առաջարկության թույլատվությունը և դրա փոխարեն Ժերարին գրանցում են անչափահասների հարցերով ծառայությունում նախազգուշացնելով, որ ամեն ամիս նա պետք է գրանցվի ոստիկանությունում։ Երբեմն Ժերարը օգնում էր գողերին քանդել թարմ գերեզմանները, որպեսզի հանգուցյալների վրայից հանեն թանկարժեք զարդերը և հագուստը։ 16 տարեկան հասակում նա երեք ամիս ժամկետ է անցկացնում բանտում՝ ավտոմեքենայի կողոպուտի մեղադրանքով։ Երբեմն նա կողոպտում էր իր հաճախորդներին։ 1968 թվականի մայիսին ապագա դերասանը հակակառավարական ցույցերի ժամանակ ուսանողների գրպաններից հանում էր ժամացույցներ և դրամապանակներ։ Գողության և մարմնավաճառության ընդմիջումների ընթացքում դերասանը զբաղվում էր ծխախոտի վաճառքով, այն գնելով ՆԱՏՕ-ի բազայում և վաճառելով այն երկու անգամ թանկ գնով[12]։

Դեռևս դեռահաս տարիքում Ժերարը բավականին ինքնուրույն էր կյանքի ուղղու ընտրման հարցում։ Բազմիցս նա լքել է քաղաքը և ճանապարհորդել սկզբում քաղաքի մերձակայքում և գյուղերում, իսկ հետագայում նույնիսկ Միջերկրական ծովում։ Նա հնարավոր է մնար Շատորում, եթե չլիներ նրա ծանոթը, որը 1965 թվականի աշնանը նրան հրավիրում է իր հետ ճանփորդել դեպի Փարիզ։ Ժերարը սկզբում հրաժարվում է, սակայն երեք օրվա ընթացքում մտափոխվում է և, նույնիսկ, չհայտնելով ծնողներին, ուղղակի մեկնում է մայրաքաղաք և կանգ է առնում ծանոթի բնակարանում, որը սովորում էր դերասանական արվեստի դասընթացներում։ Փարիզում Ժերարը ոչ մի նպատակ չուներ և ձանձրույթից ու լոկ հետաքրքրությունից, մի անգամ ընկերոջ հետ գնում է դիտելու դասընթացները և դպրոցը, որում նա սովորում էր։ Դասարանում բավականին տարօրինակ ուսուցիչը անսպասելիորեն Ժերարին հրավիրում է բեմ՝ կատարելու հանպատրաստից համար մնջախաղով։ Ուսուցչի և ուսանողների հավանական արձագանքը ոգեշնչում են Ժերարին և նա որոշում է լրջորեն զբաղվել դերասանական գործով և ընդունվել Ժան Լորան Կոշեի (Jean-Laurent Cochet) դասընթացները, Ֆրանսիայի թատերական արվեստի ամենահայտնի դասավանդողներից մեկի։

Կայացում

Thumb
Ժերար Դեպարդիեն և Կարոլ Բուգետը Կաննի կինոփառատոնում, 2001 թվական

Դերասանական դասընթացների հաճախելու որոշումը Ժերարը կայացրեց մեկ տարում։ Թատերական արվեստ սովորելուն նա սկսեց շնորհիվ համասեռամոլ փոքրամասնության ներկայացուցիչների աջակցման, գործակալը, որը տաղանդներ էր փնտրում գեյ-թատրոնի համար, վճարում է նրա ուսումը[12]։ Ի տարբերություն մյուս թեկնածուների, Ժեպարդիեն ընտրում է ֆրանսիական դասականության դժվարագույն հատվածներից մեկը և այնքան անհեթեթ է այն կատարում, որ լսարանի մյուս ուսանողները սկսում են ծիծաղել։ Սակայն կենսագրության պաշտոնական վարկածը հանդիսանում էր նրանում, որ Կոշեն անմիջապես նկատում է Դեպարդիեի դերասանական տաղանդը և, ուշադրություն չդարձնելով ոչնչի, երիտասարդին խորհուրդ է տալիս ընդունվել դպրոց, նույնիսկ ուսման համար վարձ չպահանջելով։ Բացի այդ, Կոշեն Ժերարին ուղարկում է բժիշկ լոգոպեդի մոտ, որպեսզի վերջինս ուղղի նրա խոսակցական խանգարումները, որը Դեպարդիեի մոտ մանկուց էր։ Կոշեն սեփական գրպանից վճարում է բուժումը, որը Ժերարին օգնում է ազատվել կակազությունից և ամբողջովին կարգավորում է խոսակցական և լսողական համակարգը։

Նույն ժամանակ Դեպարդիեն սկսում է կատարելագործել իրեն որպես դերասան։ Ուղղում էր արտասանությունը, ինտոնացիան, խանդավառությամբ ընթերցում էր ֆրանսիական դասականներին, որոնց հետ մանկությունում երբեք չէր շփվել։ Ժան Լորան Կոշի դասարանում նա լավագույն և ամենատքնաջան ուսանողներից էր։ Համառությունը և աշխատասիրությունը արմատապես փոխեցին նրա կյանքը։ Այդ ժամանակահատվածում նա հասունացավ ոչ միայն հոգեպես, այլ նաև փոխվեց ֆիզիկապես։ Շատորուական ավազակից նա վերափոխվեց խելամիտ և ուշադիր ուսանողի, սկսում է կատարելագործել իրեն, հաճախել գեղարվեստական ցուցահանդեսներ և վայելել ֆրանսիական մայրաքաղաքի մշակութային կյանքով։

Մոտավորապես նույն ժամանակ, 1968 թվականի աշնանը, Ժերարը Փարիզում ծանոթանում է Կոշեի դպրոցի ուսանողուհիներից Էլիզաբեթ Գինյոի (ֆր.՝ Elisabeth Guignot) հետ։ Ի տարբերություն Դեպարդիեի, Էլիզաբեթը սերում էր հնագույն ազնվական տոհմից և պատկանում էր Փարիզի հարուստ ընտանիքներից մեկին։ Չնայած դրան, նա հանդիսանում էր բավականին ինքնուրույն անձնավորություն, ծնողների ցանկություններից և շրջապատի պահանջներից անկախ, որին պատականում էր նա։ Կոշեի առաջատար ուսանողուհիներից մեկի նկատմամբ հասարակ հետաքրքրասիրությունը վերաճեց ընկերության, իսկ ժամանակի ընթացքում՝ սիրո։ Երբ Ժերարը և Էլիզաբեթը որոշեցին ամուսնանալ, դա համարյա ոչ մեկին չզարմացրեց, բացի Ժերարի ծնողներից։ Դեդեն և Լիլետան իրենց անհարմար էին զգում 1970 թվականի ապրիլի 11-ին կայացած նրանց հարսանիքի արարողությանը, սակայն երջանիկ էին, որ իրենց զավակը առաջ է շարժվում Փարիզի սոցիալական սանդուղքի աստիճաններով (ամուսնությունը գոյատևում է 26 տարի, մինչև 1996 թվականի ամուսնալուծությունը, չնայած ամուսինները բաժանվել էին 1992 թվականին՝ Ժերարի կողմից արտամուսնական հայրության ճանաչումից հետո)։

Երեխաները

Ժերար Դեպարդիեն պաշտոնապես ունի չորս երեխա, նրանցից երկու ավագը կնոջից՝ Էլիզաբեթ Դեպարդիեից (ամուսնալուծությունից հետո Գինյո, նախկին կինը վերականգնել է օրիրոդական ազգանունը)․

  • որդին՝ Գիյոմ (1971-2008[13] թվականներ) - դերասան,
  • դուստրը՝ Ժյուլի (ծնվել է 1973 թվականին) - դերասանուհի։

Նաև ճշգրիտ հայտնի են և Ժերարի կողմից պաշտոնապես ընդունված ևս երկու արտամուսնական երեխաներ․

դուստր՝ Ռոքսանա (ծնվել է 1992 թվականին) - դերասանուհի, դուստրը սենեգալցի մոդել և դերասանուհի Կարին Սիլլաից (ֆր․ Karine Silla), որդին՝ Ժանը (ծնված 2006 թվականին)[14] - ֆրանսիացի կամբոջուհի Էլեն Բիզոից (ֆր․ Hélène Bizot), դուստրը հանրահայտ քհմերյան բուդդիստի, «Կարմիր քհմերների» կենդանի մնացած դատապարտյալի, իսկ այժմ Հեռավոր Արևելքի ֆրանսիական ինստիտուտի պրոֆեսոր Ֆրանսուա Բիզոնի (ֆր․ François Bizot) (չշփոթել ֆրանսիացի հայտնի անվանակից-դերասանուհի Hélène Bizot-ի հետ) - անվանվել է Ժան ի պատիվ Դեպարդիեի մահացած ընկերոջ, ֆրանսիացի դերասան Ժան Կարմեի։

Սակայն, ըստ Ժերար Դեպարդիեի հավաստման, ընդհանուր առմամբ նա ունի 20 երեխա 10 տարբեր կանանցից, ուղղակի որոշ կանանցից նա ազատվել է գումարով[15]։

Քաղաքացիություն

Thumb
Ժերար Դեպարդիեն և Վլադիմիր Պուտինը, Սոչի, 2013 թվական

2012 թվականի վերջին Դեպարդիեն գնում է հինավուրց մաքսային տուն Բելգիայում, Նեշեն ավանում (Néchin, Էստեմպյուի կոմունա), Ֆրանսիայի սահմանից ոչ հեռու։ Դա աշխույժ քննարկում է հրահրում մասսայական լրատվամիջոցներում՝ Դեպարդիեի հարկերից խուսափելու հնարավոր փորձի շուրջ[16]։ Ֆրանսիայի վարչապետ Ժան Մարկ Էրոն, որը պաշտպանում էր կառավարության կոշտ հարկային քաղաքականությունը, դա անվանեց «խղճուկ փորձ»[17][18][19]։ Մի քանի օր անց Դեպարդիեն վարչապետին է ուղարկում բաց նամակ (նրան կցելով անձնագիրը և սոցիալական քարտը), որը հրապարակվում է «Journal du Dimanche» թերթի կիրակնօրյա համարում[20][21]։ Նամակում դերասանը գրում է․ «Ո՞վ եք դուք, որ ինձ դատեք, ես հարցնում եմ Ձեզ, Էրո, Ֆրանսուա Օլանդի վարչապետ, ես հարցնում եմ Ձեզ․ Ո՞վ եք դուք... Ես ոչ մեկին չեմ սպանել, ինձ թվում է, ես անարժան գործողություններ չեմ իրականացրել, 45 տարվա ընթացքում ես վճարել եմ 145 միլիոն եվրո հարկ, 80 մարդու աշխատատեղ եմ տրամադրում։ Ինձ պետք չէ խղճալ, բայց ես չեմ ընդունում «խղճուկ» բառը»[22]։

2012 թվականի դեկտեմբերին Ժերար Դեպարդիեն վերաբնակվում է Բելգիայում, ի խուսափումն շքեղության հարկի վճարման, իսկ մի քանի օր անց հայտարարում է ֆրանսիական քաղաքացիությունից հրաժարվելու մասին[23]։ Վարչապետին ուղղված նամակում նա բացատրում է, որ ««հայրենասիրություն» հասկացությունը հնացել է և նա իրեն համարում է աշխարհի քաղաքացի, այլ ոչ թե Ֆրանսիայի»[24]։

2013 թվականի հունվարի 1-ին Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինը ստորագրում է № 1 հրամանագիրը՝ Ժերար Դեպարդիեին ռուսական քաղաքացիություն տրամադրելու վերաբերյալ[25][26], իսկ Բելգիայի հպատակագրման կառավարական հանձնաժողովի նախագահ Ժորժ Դալմանը հայտնում է, որ «դեռևս Ժերար Դեպարդիեի կողմից չի ստացել պաշտոնական խնդրանք Բելգիայում հպատակագրման վերաբերյալ»[27]։ Ավելի վաղ, 2012 թվականի դեկտեմբերի 20-ին, պրեսս-կոնֆերեցիայի ընթացքում, Ռուսաստանի նախագահը հայտնում է, որ «եթե Ժերարը իրոք ցանկանում է ունենալ կամ Ռուսաստանում կացության իրավունք, կամ ռուսական անձնագիր, ապա կհամարենք, որ այդ հարցը լուծված է և արդեն որոշված դրական»[28]։ «Այդ խոստումը պայմանավորված է Դեպարդիեի ծանրակշիռ ավանդով հայրենական մշակույթում և կինեմատոգրաֆում», հայտարարել է Ռուսաստանի նախագահի լրատվության քարտուղար Դմիտրի Պեսկովը[29]։ Մեկնաբանելով ռուսական քաղաքացիություն ստանալու մասին լուրը, դերասանը ռուսաստանի քաղաքացիներին ուղղված իր դիմումում, կազմված իր կողմից երկու լեզուներով, ասում է հետևյալը․[30]

Ես պաշտում եմ Ձեր երկիրը, Ռուսաստանը, Ձեր մարդկանց, Ձեր պատմությունը, Ձեր գրողներին։ Ինձ դուր է գալիս այստեղ ֆիլմեր նկարել, որոնցում ես աշխատում եմ այնպիսի դերասանների հետ, ինչպիսին են Վլադիմիր Մաշկովը։ Ես պաշտում եմ ձեր մշակույթը, ձեր մտածելու ունակությունը։ Իմ հայրը ժամանակին կոմունիստ էր և լսում էր «Մոսկվայի Ռադիոն»։ Դա նույնպես իմ մշակույթի մի մասն է․․․ Ես շատ եմ սիրում ձեր նախագահ Վլադիմիր Պուտինին և դա փոխադարձ է․․․ Ռուսաստանը հզոր դեմոկրատիայի երկիր է, դա այն երկիրը չէ, որտեղ վարչապետը իր երկրի քաղաքացուն կարող է անվանել խղճուկ մարդ։

2013 թվականի հունվարի 5-ի երեկոյան Ժերար Դեպարդիեն ստանում է ռուսական անձնագիր[31]։ Մի շարք լրատվամիջոցների հայտարարությունների համաձայն, անձնագրի ձևակերպման ժամանակ տեղի են ունեցել ռուսական օրենսդրության խախտումներ[32][33]։ 2013 թվականի հունվարի 6-ին Ժերար Դեպարդիեն ժամանում է Սարանսկ քաղաք, որտեղ Մորդովիայի հանրապետության ղեկավարությունը նրան առաջարկել է բնակարան կամ սեփական առանձնատուն[34]։

Այդ երևույթին անմիջապես արձագանքում են մի քանի հասարակական կազմակերպություններ և, մասնավորապես, մամուլում հայտնվում է գրող Արկադի Բուլավինի «Ժերար Դեպարդիեի ժամանումը» բանաստեղծությունը[35]։

2013 թվականի հունվարի 11-ին Դեպարդիեին շնորհվում է «Պատվավոր ուդմուրտ» կոչումը[36]։

2013 թվականի փետրվարի 21-ին Ժերար Դեպարդիեն պաշտոնապես գրանցում է ստանում իր ընկերոջ մոտ հետևյալ հասցեով․ քաղաք Սարանսկ, փողոց Դեմոկրատական 1։ Նրա Հարկ վճարողի նույնականացման համարն է 132612516100[37],որը ցույց է տալիս, որ հարկային հաշվառման Դեպարդիեն առաջին անգամ կանգնել է Մորդովիայում, Սարանսկ քաղաքի Լենինյան շրջանի հարկային ծառայությունում։

2013 թվականի փետրվարի 25-ին Ժերար Դեպարդիեն Չեչնիայի հանրապետության նախագահ Ռամզան Կադիրովի ձեռքից արժանանում է Չեչնիայի հանրապետության պատվավոր քաղաքացու կոչման և Գրոզնիում հինգ սենյականոց բնակարանի բանալիներ[38]։

Notele հեռուստաալիքին տրված հարցազրույցում Դեպարդիեն հայտարարում է, որ սիրում է Ռուսաստանը և Ֆրանսիան, բայց ապրել մտադրված է Բելգիայի հարավում գտնվող փոքրիկ Նեշեն քաղաքում[39]։

2013 թվականի հունիսի 7-ին լրատվամիջոցներում հայտնվում են տվյալներ այն մասին, որ Դեպարդիեն ցանկանում է ունենալ ևս յոթ երկրների քաղաքացիություն, այդ թվում Ալժիրի[40]։

2013 թվականի օգոստոսի 24-ին Ժերար Դեպարդիեն դառնում է բելգիական Էստամպու կոմունայի պատվավոր քաղաքացի[41]։

2015 թվականի ապրիլի 8-ին լրատվություն է հայտնվում այն մասին, որ Դեպարդիեն վաճառել է Ռուսաստանում իր բոլոր բնակարանները, նպաիտակ ունի հրաժարվել ռուսական քաղաքացիությունից և մշտական բնակության է ցանկանում տեղափոխվել Բելգիա[42][43][44][45][46]։ Սակայն Ժերար Դեպարդիեի տնօրեն Առնո Ֆրիլը տաք հետքերով հերքեց այդ լուրերը[47]։

Կարիերա

Thumb
Ժերար Դեպարդիեն Կաննի կինոփառատոնում, 1994 թվական

Դեպարդիեի դերասանական կարիերայի կայացման գործում կարևոր փուլ հանդիսացավ «Վալս պարողները» («Les valseuses») ֆիլմում մասնակցությունը։ Չնայած կինոնկարի սկանդալայնիությանը և անպատվությանը (գլխավոր հերոսների հակասոցիալական և ամոթալի պահվածքը, սաքսի տեսարանների մեծ քանակը՝ բռնությամբ, անչափահասների հետ, խմբակային սեքս, սեքս կերակրող մոր հետ և գլխավոր հերոսների համասեռամոլություն)[48], 1974 թվականին Ֆրանսիայում այն դիտվել է ավելի քան հինգ ու կես միլիոն հանդիսատես, որի շնորհիվ ֆիլմը երրորդ հորիզոնականն է զբաղեցնում հավաքված գումարով[49]։ Հետագայում այդ կինոնկարը քննադատների կողմից համարվում է 1970-ական թվականների առանցքային ստեղծագործություն[50]։ Ֆիլմից հետո Դեպարդիեն դառնում է պահանջվող դերասան և շարունակում է համագործակցությունը ռեժիսոր Բերտրան Բլիեի հետ (որին նույնպես ֆիլմի ցուցադրման արդյունքում լայն ճանաչում է գալիս)[48], նրանք միասին նկարահանում են նաև «Սառն ակրատ» («Buffet froid», 1979 թվական), «Գիշերային զգեստ» («Tenue de soirée», 1986 թվական), «Քեզ համար նա շատ գեղեցիկ է» («Trop belle pour toi», 1989 թվական), «Շնորհակալություն, կյանք» («Merci la vie», 1991 թվական), «Դերասանները» («Les Acteurs», 2000 թվական) և «Դու որքա՞ն արժես» («Combien tu m'aimes?», 2005 թվական) ֆիլմերը։

Մասնակցել է Իգոր Ստրավինսկու «Էդիպ արքա» օպերայի ձայնագրմանը՝ Վալերի Գերգիևի ղեկավարությամբ (կատարել է պատմիչի դերը)[51]։

2003 թվականի հոկտեմբերի 3-ին որպես բնորդ է հանդիսացել ռուս նկարիչ Գեորգի Շիշկինի[52] համար և մասնակցել է Փարիզում նրա ցուցահանդեսի բացմանը[53]։

Դեպարդիեն, որը հայտնի է գինու նկատմամբ իր հակումով, խոստովանում է, որ օրական օգտագործում է մոտ 14 շիշ ալկոհոլ[54]։

Remove ads

Ֆիլմագրություն

Դերակատարումներ

Մանրամասն տեղեկատվություն Թվական, Ֆիլմի անվանում ...

Պրոդյուսեր

Մանրամասն տեղեկատվություն Թիվ, Ֆիլմի անուն ...

Ռեժիսուրա

Մանրամասն տեղեկատվություն Թիվ, Ֆիլմի անուն ...
Remove ads

Թատերական աշխատանքներ

Մանրամասն տեղեկատվություն Թվական, Ներկայացում ...

Պարգևներ և մրցանակներ

Դափնեկիր

  • 1973 թվական - Ժերար Ֆիլիպի անվան փառատոնի Գրան Պրի մրցանակ
  • 1981 թվական - Սեզար․ «Լավագույն դերասան» «Կացության իրավունք» ֆիլմում խաղացած դերի համար
  • 1982 թվական - Ամերիկյան քննադատների միություն․ «Տարվա լավագույն դերասան»
  • 1983 թվական - Կինոընկերությունների աշխատակիցների միության մրցանակ․ «Ամբողջական ստեղծագործության և կինոյում կարիերայի համար»
  • 1985 թվական - Վենետիկյան կինոփառատոն․ Վոլպիի գավաթը «Ոստիկանություն» ֆիլմում լավագույն տղամարդու դերակատարման համար
  • 1989 թվական - Բրիտանական կինոյի ինստիտուտի պատվավոր անդամ
  • 1990 թվական - Կաննի կինոփառատոնի արծաթե մեդալ․ «Լավագույն տղամարդու դերակատարում» «Սիրանո դե Բերժերակ» ֆիլմոմ դերի համար
  • 1990 թվական - «1980-1990-ական թվականների լավագույն օտարերկրյա դերասան» ըստ ամերիկյան կինոքննադատների
  • 1991 թվական - Սեզար․ «Լավագույն դերասան» Սիրանո դե Բերժերակ» ֆիլմոմ դերի համար
  • 1991 թվական - Ոսկե Գլոբուս․ «Լավագույն տղամարդու դերակատարում» «Կացության իրավունք» ֆիլմում խաղացած դերի համար
  • 1995 թվական - Մոնրեալի կինոփառատոն
  • 1996 թվական - Պատվո լեգիոնի շքանշանի դափնեկիր
  • 1996 թվական - Ոսկե տեսախցիկ
  • 1997 թվական - Վենետիկյան կինոփառատոն․ Ռուդոլֆ Վալենտինոյի անվան մրցանակ, Ոսկե առյուծ «Համաշխարհային կինեմատոգրաֆիայում ավանդի համար»
  • 1999 թվական - 7 d'OR
  • 2000 թվական - Վերոնայի կինոփառատոն
  • 2002 թվական - Քվեբեկի Ազգային շխանխանի ասպետ
  • 2006 թվական - Մոսկվայի միջազգային կինոփառատոն․ Ստանիսլավսկու անվան «Հավատում եմ» մրցանակ
  • 2007 թվական - Լյումիերի մրցանակ
  • 2011 թվական - Ոսկե մեդալ գինեգործության զարգացման մեջ ավանդի համար

Անվանակարգում

  • 1976 թվական - Սեզար․ «Լավագույն դերասան» «Յոթ մահ ըստ դեղատոմսի» ֆիլմում դերի համար
  • 1977 թվական - Սեզար․ «Լավագույն դերասան» «Վերջին կինը» ֆիլմում դերի համար
  • 1978 թվական - Սեզար․ «Լավագույն դերասան» «Ասեք նրան, որ ես նրան սիրում եմ» ֆիլմում դերի համար
  • 1979 թվական - Սեզար․ «Լավագույն դերասան» «Շաքար» ֆիլմում դերի համար
  • 1983 թվական - Սեզար․ «Լավագույն դերասան» «Դանթոն» ֆիլմում դերի համար
  • 1984 թվական - Սեզար․ «Լավագույն դերասան» «Հայրիկները» ֆիլմում դերի համար
  • 1985 թվական - Սեզար․ «Լավագույն դերասան» «Ֆորտ Սագան» ֆիլմում դերի համար
  • 1986 թվական - Սեզար․ «Լավագույն դերասան» «Ոստիկանություն» ֆիլմում դերի համար
  • 1988 թվական - BAFTA․ «Լավագույն տղամարդու դերակատարում» «Ժան դե Ֆլորետ» ֆիլմում դերի համար
  • 1989 թվական - Սեզար․ «Լավագույն դերասան» «Կամիլ Կլոդել» ֆիլմում դերի համար
  • 1990 թվական - Եվրոպական կինոակադեմիա․ «Լավագույն դերասան» «Սիրանո դե Բերժերակ» ֆիլմում դերի համար
  • 1991 թվական - Օսկար․ «Լավագույն տղամարդու դերակատարում» «Սիրանո դե Բերժերակ» ֆիլմում դերի համար
  • 1992 թվական - BAFTA․ «Լավագույն տղամարդու դերակատարում» «Սիրանո դե Բերժերակ» ֆիլմում դերի համար
  • 1995 թվական - Սեզար․ «Լավագույն դերասան» «Գնդապետ Շեբեր» ֆիլմում դերի համար
  • 1998 թվական - Եվրոպական կինոակադեմիա․ «Միջազգային արվեստում ականավոր հաջողությունների համար» «Երկաթե դիմակով մարդը» ֆիլմում դերի համար
  • 2007 թվական - Սեզար․ «Լավագույն դերասան» «Երբ ես երգիչ էի» ֆիլմում դերի համար
  • 2011 թվական - Սեզար․ «Լավագույն դերասան» «Ֆրանսիայի վերջին մամոնտը» ֆիլմում դերի համար
Remove ads

Ծանոթագրություններ

Աղբյուրներ

Loading related searches...

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Remove ads