ֆրանսիացի գրող From Wikipedia, the free encyclopedia
Էմիլ Օժիե (ֆր.՝ Guillaume-Victor-Emile Augier, սեպտեմբերի 17, 1820[1][2][3][…], Վալանս[4] - հոկտեմբերի 25, 1889[2][3][5][…], Villa Augier, Croissy-sur-Seine), ֆրանսիացի թատերագիր։
Էմիլ Օժիե ֆր.՝ Émile Augier | |
---|---|
Ծնվել է | սեպտեմբերի 17, 1820[1][2][3][…] |
Ծննդավայր | Վալանս[4] |
Մահացել է | հոկտեմբերի 25, 1889[2][3][5][…] (69 տարեկան) |
Մահվան վայր | Villa Augier, Croissy-sur-Seine |
Գերեզման | Լա Սել-Սեն Կլուի գերեզմանատուն |
Քաղաքացիություն | Ֆրանսիա |
Մայրենի լեզու | ֆրանսերեն |
Կրթություն | Անրի IV լիցեյ |
Երկեր | La ciguë? |
Մասնագիտություն | դրամատուրգ, բանաստեղծ, գրող, դրամատուրգ, գրադարանավար և քաղաքական գործիչ |
Ծնողներ | հայր՝ Victor Augier? |
Զբաղեցրած պաշտոններ | Երկրորդ Կայսրության սենատոր, Q61707805?, seat 1 of the Académie française? և municipal councillor of Croissy-sur-Seine? |
Պարգևներ և մրցանակներ | |
Անդամություն | Ֆրանսիական ակադեմիա[8] |
Ստորագրություն | |
Émile Augier Վիքիպահեստում |
Վիպասան և դրամատուրգ Պիգո-Լեբրենի թոռն է, փաստաբանի որդի։ Օգիեն որոշ ժամանակ սովորում էր նաև իրավաբանություն։ Նա անտիկ աշխարհին նվիրեց 1844 թ.-ին «Ցիկուտա» չափածո կատակերգությունը, որը գրվել էր Պոնսարի հենց նոր հայտնված ողբերգության անմիջական տպավորության ներքո, բայց հետո անցավ ժամանակակից կյանքի։ Օգիերի բազմաթիվ կատակերգություններում մենք հանդիպում ենք վառ, պատշաճ կերպով նկարահանված ֆրանսիական հասարակության նկարներ հուլիսյան միապետության և երկրորդ կայսրության ժամանակ։ Օգիերը համակրում է բուրժուազիային, նրա նախասիրություններին և իդեալներին, և կարելի է անվանել այսպես կոչված ողջախոհության դպրոցի ներկայացուցիչ։
Օգիերի գրական համբավը ամրապնդվեց «Արկածախնդիրը» (1848) և «Գաբրիելլա» (1849) կատակերգություններով, որոնք գրվել են հնչեղ, գեղեցիկ պոեզիայում։ Վերջին պիեսում, որը շնորհվել է Մոնցիոն մրցանակ (շնորհվել է առաքինության համար), հեղինակը կրքով ըմբոստանում է անօրինական սիրո և հանցավոր սիրահարվածության դեմ։ Օգիերի հետագա խաղերում՝ «Les Effrontés», «Ժիբուայեի Որդին» և «La Contagion» պիեսներում, բարքերի կատակերգության հանդարտ դատապարտումը վերածվում է դաժան հասարակական երգիծանքի։
Օգիերի մյուս կատակերգությունները հատկապես հայտնի են Մոնսե Պուարիեի փեսայի համար (գրվել է 1854 թվականին Սանդոյի հետ համագործակցությամբ)։ Օգիեն նույնպես պատկանում է լատինական թաղամասի կյանքից՝ «L’habit vert» (1849), գրված Ալֆրեդ դը Մյուսեի հետ համագործակցությամբ և «Դիանա» հինգակտային դրաման (1852), որի սյուժեն կատարվել է Վ.Հյուգոյի "Մարիոն դե Լորմի"ողբերգությամբ:։ 1876 թվականին Օգիեն սկսեց իր պիեսների ամբողջական հրատարակությունը. այն նաև վերատպում է այն նախաբաները, որոնցում Օգիեն դրամատուրգին ներկայացնում է որպես բարոյականության ուսուցիչ, որին թույլատրվում է, հաշվի առնելով իր բարոյականացման նպատակը, մերկացնել սոցիալական կյանքի բոլոր թաքնված խոցերը։ Նա մեծ տեղ է զբաղեցնում XIX դարի ֆրանսիական թատրոնում՝ Ա.Դյումայի որդու հետ միասին, որի հետ շատ ընդհանրություններ ունի (պիեսների սյուժեներ, սոցիալական միտումներ), բայց Դյուման ավելի նուրբ էր հասկանում արդիականության հոգեբանությունը։ Օգիերի հաջողությունը բացատրվում է նրանով, որ նա Ֆրանսիայում դարի կեսերին բուրժուական իդեալների արտահայտիչն է և կարողացել է ավանդական հատվածում պարզ բարոյականություն առաջացնել։ Օգիեի պիեսների տեխնիկական կողմը դատապարտում է նրան որպես բեմի գիտակ, նրա պիեսները հետաքրքրությամբ են նայում, երկխոսությունը Դումասի պես փայլուն և սրամիտ չէ, բայց խիստ կայուն։
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.