Հունաստանի սահմանադրություն (1822)
From Wikipedia, the free encyclopedia
1822 թվականի Հունաստանի սահմանադրություն, առաջին էպիդավրոսյան ժողովի ընթացքում՝ 1822 թվականի հունվարի 1-ին, ընդունված նորմատիվ ակտ, որը անուղղակիորեն հանդիսացել է Հունաստանի պայմանական վարչակարգի ժամանակավոր սահմանադրությունը[1]։ Սահմանադրության ընդունման նպատակը երկրում ժամանակավոր կառավարության հաստատումն էր, ինչպես նաև անկախության պատերազմի գործիչների միջոցով ազգային խորհրդարանի ստեղծումը։ 1822-ի սահմանադրությունը հանդիսանում է հանրապետական Հունաստանի պատմության առաջին սահմանադրությունը։
Հունաստանի առաջին սահմանադրությունը հատկապես աչքի է ընկել խիստ ազգայնականական ընդգծումներով։ Մասնավորապես, երկրորդ բաժնի երկրորդ գլխում բովանդակված է հետևյալը.
Հունաստանի տարածքում ապրող բոլոր անձինք, ովքեր դավանում են քրիստոնեություն, համարվում են հույն - Հունաստանի թագավորության սահմանադրություն, 1822 |
Սահմանադրության նախագիծը մշակվել է Հունաստանի անկախության պատերազմում գործուն դերակատարություն ունեցած երեք խոշոր ռազմական կազմակերպությունների՝ Արևմտյան մայրցամաքային Հունաստանի սենատի, Արևելյան մայրցամաքային Հունաստանի արեոպագոսի և Պելոպոնեսյան սենատի կողմից։ Սահմանադրության տեսակարար հիմքը Վինսենցո Գալինայի աշխատությունն էր։
Հարկ է նշել, որ նպատակահարմարությունից ելնելով հույն օրենսդիրները խուսափում են 1793 և 1795 թվականների Ֆրանսիայի կամ 1787 թվականի Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների հեղափոխական, ազատատենչ և ժողովրդական սկզբունքներով բովանդակված սահմանադրության դրույթների ընդունումից։ Գլխավոր պատճառը՝ «Սրբազան դաշինք»-ի գաղափարախոսությանը չհակասելու հույների մտավախությունն էր։ Նույն հանգամանքով էլ պայմանավորված էր փաստը, որ սահմանադրությունում որևէ կերպ հիշատակված չէ անկախության համար պայքարող «Ֆիլիկի էթերիա» կազմակերպության մասին։