Ճանաչել զիմաստութիւն եւ զխրատ, իմանալ զբանս հանճարոյ
հայերեն գրված առաջին նախադասություն / From Wikipedia, the free encyclopedia
Ճանաչել զիմաստութիւն եւ զխրատ, իմանալ զբանս հանճարոյ (աշխարհաբար՝ Ճանաչել իմաստությունը և խրատը, իմանալ հանճարի խոսքերը), հայոց գրերի գյուտից հետո հայերեն գրված առաջին նախադասություն։ Այն գրվել է 405 թվականին Մեսրոպ Մաշտոցի կողմից, երբ նա թարգմանում էր Սողոմոնի առակները[1]։