Մորիս Գամելեն
From Wikipedia, the free encyclopedia
Մորիս Գուստավ Գամելեն (սեպտեմբերի 20, 1872(1872-09-20)[1][2], Փարիզ[3] - ապրիլի 18, 1958(1958-04-18)[3][1][4][…], Փարիզ[3]), ֆրանսիացի բանակի գեներալ Ֆրանսիական բանակում։ Գամելենը հիշվում է ֆրանսիական զորքերի աղետալի հրամանատարությամբ (մինչև 1940 թվականի մայիսի 17-ը) Ֆրանսիական ռազմագործողության ընթացքում Երկրորդ համաշխարհային պատերազմում և պարտությամբ։
Մորիս Գամելեն ֆր.՝ Maurice Gamelin | |
---|---|
Ծնվել է | սեպտեմբերի 20, 1872(1872-09-20)[1][2] |
Ծննդավայր | Փարիզ[3] |
Մահացել է | ապրիլի 18, 1958(1958-04-18)[3][1][4][…] (85 տարեկան) |
Մահվան վայր | Փարիզ[3] |
Գերեզման | Պասի գերեզմանատուն |
Քաղաքացիություն | Ֆրանսիա |
Կրթություն | Հատուկ Ռազմական Դպրոց Սեն Սիր և Փարիզի Ստանիսլասի քոլեջ |
Մասնագիտություն | ռազմական գործիչ |
Զբաղեցրած պաշտոններ | Ֆրանսիական բանակի շտաբի պետ և Զինված ուժերի շտաբի պետ |
Պարգևներ և մրցանակներ | |
Maurice Gamelin Վիքիպահեստում |
Որպես Ֆրանսիայի զինված ուժերի գլխավոր հրամանատար Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի սկզբին, Գամելենը համարվում էր նշանակալի մտավոր կարողությունների տեր անձնավորություն։ Նրան հարգում էին անգամ Գերմանիայում իր հզոր մտքի համար, չնայած որոշ գերմանացի գեներալներ նրան համարում էին խիստ և կանխատեսելի։ Չնայած դրան և նրա գերազանց ծառայությանը Առաջին համաշխարհային պատերազմում, նրա գլխավորությամբ ֆրանսիական բանակները 1940 թվականի ճգնաժամային օրերին խայտառակ պարտություն կրեցին։ Պատմաբան և լրագրող Վիլյամ Լ․ Շիրերը ներկայացրեց տեսակետ, որ Գամելենը օգտագործեց Առաջին աշխարհամարտի մեթոդները, որպեսզի կռվի Երկրորդ աշխարհամարտում, սակայն ավելի քիչ եռանդով և դանդաղ[5]։
Գամելենը ծառայել էր Ժոզեֆ Ժոֆրեի հրամանատարության ներքո Առաջին համաշխարհային պատերազմում։ Նրան հաճախ են վերագրում պատասխանատվությունը 1914 թվականի ֆրանսիական հակագրոհի մարտավարության նախգծումը, ինչը բերեց հաղթանակի Մառնի առաջին ճակատամարտում։ 1933 թվականին նա դարձավ Ֆրանսիական բանակի հրամանատար և սկսեց մոդերնիզացիայի և մեխանիզացիայի գործընթացը՝ ներառյալ Մաժինոյի գծի կառուցումը ավարտին հասցնելը։
Էդուարդ Դալադիեն պաշտպանում էր Գամելենին իր կարիերայի ընթացքում, քանի որ նա հրաժարվել էր քաղաքականությանը թույլ տալ խառնվել ռազմական գործերին և նրա վստահության համար կառավարման հանրապետական ձևին։ Սա չնչին խնդիր չէր այն ժամանակ, երբ Ֆրանսիայում ձախ ռոյալիստները և աջ ֆաշիստները բացահայտորեն պահանջում էին ռեժիմի փոփոխություն Ֆրանսիայում։