Emil von Behring

Emil Adolf von Behring (15. mars 1854 – 31. mars 1917) var þýskur læknir og örverufræðingur. Hann er þekktastur fyrir uppgötvun sína á móteitri gegn barnaveiki, en fyrir hana hlaut hann Nóbelsverðlaun í lífeðlis- og læknisfræði fyrstur manna árið 1901.

Lífvísindi 19. öld
Nafn:	Emil von Behring
Fæddur:	15. mars 1854 í Hansdorfí Prússlandi
Látinn	31. mars 1917 í Marburg í Þýskalandi
Svið:	Örverufræði, ónæmisfræði, lífeðlisfræði
Markverðar uppgötvanir:	Bóluefni gegn barnaveiki
Helstu ritverk:	E. Behring og S. Kitasato (1890) Über das Zustandekommen der Diphtherie-Immunität und der Tetanus-Immunität bei Thieren. Dtsch. Med. Wschr. 16, 1113–1114.
Helstu vinnustaðir:	Philipps-háskólinn í Marburg
Verðlaun og nafnbætur:	Nóbelsverðlaunin í lífeðlis- og læknisfræði 1901

Ævi og störf

Adolf Emil Behring, sem síðar breytti nafni sínu í Emil Adolf von Behring fæddist í Hansdorf í Prússlandi (nú Ławice í Póllandi), þar sem faðir hans var grunnskólakennari. Hann var námsfúst barn og hlaut ríkisstyrk til menntaskólagöngu. Fjölskylduvinur kostaði hann til læknanáms við Kaiser Wilhelm herlæknaakademíuna í Berlín. Að loknu læknanámi starfaði hann um hríð sem herlæknir, en þáði síðan stöðu sem rannsóknamaður hjá Robert Koch í Berlín. Þar starfaði hann ásamt Kitasato Shibasaburo að rannsóknum á orsakavöldum barnaveiki og stífkrampa. Í árslok 1890 birtu þeir niðurstöður sínar, þess efnis að unnt væri að gera dýr ónæm fyrir eiturefnum barnaveiki- og stífkrampasýklanna með blóðvatnsmeðferð, í Deutsche medizinische Wochenschrift og vöktu þær þegar mikla athygli^[1]. Barnaveiki var enda mikill vágestur á þessum árum og lét nærri að annað hvert fætt barn í Evrópu létist af völdum hennar. Árið 1895 flutti Behring sig um set til Marburg og þáði prófessorsstöðu við háskólann þar og gegndi henni til æviloka.