creditus

Latino

participio perfetto
aggettivo di I classe

singolare
	maschile	femminile	neutro
nominativo	crēditus	crēdită	crēditum
genitivo	crēditī	crēditae	crēditī
dativo	crēditō	crēditae	crēditō
accusativo	crēditŭm	crēdităm	crēditum
vocativo	crēditĕ	crēdită	crēditum
ablativo	crēditō	crēditā	crēditō
plurale
	maschile	femminile	neutro
nominativo	crēditī	crēditae	crēdită
genitivo	crēditōrum	crēditārum	crēditōrum
dativo	crēditīs	crēditīs	crēditīs
accusativo	crēditōs	crēditās	crēdită
vocativo	crēditī	crēditae	crēdită
ablativo	crēditīs	crēditīs	crēditīs

Voce verbale

creditus

1. participio perfetto di crēdō

Sillabazione

crē | dĭ | tŭs

Pronuncia

• (pronuncia classica) AFI: /ˈkreː.di.tus/
• (pronuncia ecclesiastica) AFI: /ˈkre.di.tus/

Etimologia / Derivazione

dal verbo crēdō

Uso / Precisazioni

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)

Note / Riferimenti