gustatus

Latino

participio perfetto
aggettivo di I classe

singolare
	maschile	femminile	neutro
nominativo	gustātus	gustātă	gustātum
genitivo	gustātī	gustātae	gustātī
dativo	gustātō	gustātae	gustātō
accusativo	gustātŭm	gustātăm	gustātum
vocativo	gustātĕ	gustātă	gustātum
ablativo	gustātō	gustātā	gustātō
plurale
	maschile	femminile	neutro
nominativo	gustātī	gustātae	gustātă
genitivo	gustātōrum	gustātārum	gustātōrum
dativo	gustātīs	gustātīs	gustātīs
accusativo	gustātōs	gustātās	gustātă
vocativo	gustātī	gustātae	gustātă
ablativo	gustātīs	gustātīs	gustātīs

Quarta declinazione

	singolare	plurale
nominativo	gustātŭs	gustātūs
genitivo	gustātūs	gustātŭŭm
dativo	gustātŭī	gustātĭbŭs
accusativo	gustātŭm	gustātūs
vocativo	gustātŭs	gustātūs
ablativo	gustātū	gustātĭbŭs

Sostantivo

gustatus m sing, quarta declinazione (genitivo: gustatus)

1. gusto, senso del gusto
   • cum differentia in gustatu non sit - non essendovi differenza al gusto (Plinio il Vecchio, Naturalis historia, liber XIV, XXII, 116)
   • gustatus, qui sentire eorum, quibus vescimur, genera deberet... - il gusto, il quale deve discernere il genere di ciò di cui ci nutriamo... (Cicerone, De natura deorum, liber II, CXLI)

Voce verbale

gustatus

1. participio perfetto di gustō

Sillabazione

gŭs | tā | tŭs

Pronuncia

• (pronuncia classica) AFI: /ɡusˈtaː.tus/
• (pronuncia ecclesiastica) AFI: /ɡusˈta.tus/

Etimologia / Derivazione

dal verbo gustō

Sinonimi

• (gusto) gustum, gustatio

Note / Riferimenti