trajectus

Latino

participio perfetto
aggettivo di I classe

singolare
	maschile	femminile	neutro
nominativo	trājectus	trājectă	trājectum
genitivo	trājectī	trājectae	trājectī
dativo	trājectō	trājectae	trājectō
accusativo	trājectŭm	trājectăm	trājectum
vocativo	trājectĕ	trājectă	trājectum
ablativo	trājectō	trājectā	trājectō
plurale
	maschile	femminile	neutro
nominativo	trājectī	trājectae	trājectă
genitivo	trājectōrum	trājectārum	trājectōrum
dativo	trājectīs	trājectīs	trājectīs
accusativo	trājectōs	trājectās	trājectă
vocativo	trājectī	trājectae	trājectă
ablativo	trājectīs	trājectīs	trājectīs

Quarta declinazione

	singolare	plurale
nominativo	trājectŭs	trājectūs
genitivo	trājectūs	trājectŭŭm
dativo	trājectŭī	trājectĭbŭs
accusativo	trājectŭm	trājectūs
vocativo	trājectŭs	trājectūs
ablativo	trājectū	trājectĭbŭs

Sostantivo

trajectus m sing, quarta declinazione (genitivo: trajectus)

1. variante di trāiectus

Voce verbale

trajectus

1. participio perfetto di trājiciō

Sillabazione

trā | jĕc | tŭs

Pronuncia

• (pronuncia classica) AFI: /traːjˈjek.tus/
• (pronuncia ecclesiastica) AFI: /trajˈjek.tus/

Etimologia / Derivazione

dal verbo trājiciō

Uso / Precisazioni

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)

Note / Riferimenti