មុច្ចលិន្ទវគ្គ ទី ២

[៥១] ខ្ញុំបានស្តាប់មកយ៉ាងនេះ ។ សម័យមួយ ព្រះមានព្រះភាគ ទើបបានត្រាស់ដឹងជាដម្បូង ទ្រង់គង់នៅទៀបមុច្ចលិន្ទ (រាំងអន្លក់) ក្បែរឆ្នេរស្ទឹងនេរញ្ជរា ក្នុងឧរុវេលាប្រទេស ។ សម័យនោះឯង ព្រះមានព្រះភាគទ្រង់គង់ដោយបល្ល័ង្កតែមួយ សោយវិមុត្តិសុខ អស់ ១ សប្តាហ៍ ។ សម័យនោះ បណ្តាលមានភ្លៀងធំ ពុំដូចកាលកើតឡើង ។ ភ្លៀងរលឹម ១ សប្តាហ៍ មានមេឃត្រជាក់ទូទឹមស្រអាប់ ។ លំដាប់នោះ មុច្ចលិន្ទនាគរាជ ចេញពីលំនៅរបស់ខ្លួនហើយ ពេនព័ទ្ធព្រះកាយ នៃព្រះមានព្រះភាគដោយភ្នេន ៧ ជុំ ហើយបើកពពារដ៏ធំបាំងអំពីខាងលើព្រះសិរ្សព្រះមានព្រះភាគ ដោយគិតថា រងាកុំបីប៉ះពាល់ព្រះមានព្រះភាគ កំដៅកុំប៉ះពាល់ព្រះមានព្រះភាគ សម្ផស្ស របោម មូស ខ្យល់ កំដៅថ្ងៃ ពស់តូច ពស់ធំ ក៏កុំបីបៀតបៀនព្រះមានព្រះភាគឡើយ ។ លុះកន្លងសប្តាហ៍នោះហើយ ព្រះមានព្រះភាគ ទ្រង់ចេញអំពីសមាធិនោះ ។ លំដាប់នោះ មុច្ចលិន្ទនាគរាជ ដឹងថា ភ្លៀងរាំងហើយ មានពពកស្រឡះហើយ ក៏រំសាយភ្នេន ចាកព្រះកាយ នៃព្រះមានព្រះភាគ និមិត្តភេទរបស់ខ្លួន (ជាភេទមាណព) ឈរប្រណម្យអញ្ជលី នមស្ការព្រះមានព្រះភាគ ពីខាងទីចំពោះព្រះភក្ត្រព្រះអង្គ ។ លុះព្រះមានព្រះភាគ ទ្រង់បានជ្រាបច្បាស់សេចក្តីន៎ុះហើយ ទ្រង់បន្លឺនូវឧទាននេះក្នុងវេលានោះថា ៖

វិវេក (១) របស់បុគ្គល អ្នកត្រេកអរ (ដោយមគ្គញ្ញាណ) មានធម៌ស្តាប់ហើយ បានឃើញច្បាស់ (ដោយញាណចក្ខុ) នាំមកនូវសុខ ការមិនបៀតបៀនគ្នា (non-affliction) និងការសង្រួម (restraint) ក្នុងសត្វទាំងឡាយ ជាសុខក្នុងលោក ការប្រាសចាកតម្រេក (dispassion) ការប្រព្រឹត្តិកន្លងកាមទាំងឡាយ (overcoming of sensuality) ជាសុខក្នុងលោក កិរិយាកំចាត់បង់នូវអស្មិមានៈ ((subduing of conceit) ដំណើរន៎ុះ ឈ្មោះថាជាសុខយ៉ាងក្រៃលែង (ultimate blissful) ។ សូត្រទី ១ ។

(១) បណ្តាវិវេក (blissful, សេចក្តីស្ងាត់, ការចាកអារម្មណ៍សៅហ្មង, ការពិចារណាឃើញសេចក្តីពិត) ៣ យ៉ាង ពោលគឺ កាយវិវេក (សេចក្តីស្ងាត់កាយ), ចិត្តវិវេក (សេចក្តីស្ងាត់ចិត្ត) និង ឧបធិវិវេក (សេចក្តីស្ងាត់កិលេស) ។ វិវេកក្នុងទីនេះ សំដៅយកឧបធិវិវេក គឺព្រះនិព្វាន ។ អដ្ឋកថា ។

មុច្ចលិន្ទវគ្គ ទី ២

បឋមសូត្រ (ទ. ១៣៣)

ទុតិយសូត្រ (ទ. ១៣៤)

តតិយសូត្រ (ទ. ១៣៧)

ចតុត្ថសូត្រ (ទ. ១៣៧)

បញ្ចសូត្រ (ទ. ១៤០)

ឆដ្ឋសូត្រ (ទ. ១៤១)

សត្តមសូត្រ (ទ. ១៤៣)

អដ្ឋសូត្រ (ទ. ១៤៥)

នវមសូត្រ (ទ. ១៥៣)

ទសមសូត្រ (ទ. ១៥៤)

Wikiwand - on