ebeden

Kurmancî

Hoker

ebeden

1. Ta ebed, tiştê ku bi dawî nayê, naqede, xilas nabe; tiştê ku namire.

   Hevmane: ebedilebed, hetahetayî, herherî, bêdawî, herheyî, miebed

   • Nimûneyekê lê zêde bike [ biguhêre ]
2. qet, hîç
   • Nimûneyekê lê zêde bike [ biguhêre ]

Etîmolojî

Ji erebî (“ebedîtî, daîmî”), wek ebed +‎ -en.

Werger

• Erebî:  →