Almoravides

Almoravides^[1], Moabitae^[2] aut Almoravidae^[3] (Arabice: المرابطون al-Murābitun, sing. مرابط Murābit, qui est Latine eremita) fuerunt monachi atque milites Islamici, qui ex Sahara Mauritaniam et Hispaniam ceperunt sub imperio proprio inter annos 1040 et 1125.

Regnum Almoravidum seu Moabitarum

De bello in Andalusiam

Almoravides ceperunt terras ad Mediterraneum iacentes ab anno 1053 sed tunc, anno 1085 in Hispaniam navigaverunt. Reguli Islamici auxilium peterunt: ei Christianos (et praecipue Alphonsus Castellae) timebant quia is Toletum cepit. Christianis victis, dux Moabitarum bellum gessit in regna Islamica, et sub potestate Almoravidum eos collocavit.

Almoravides contra regna Christiana

Intraverunt in Hispaniam anno 1085, et ceperunt regna Islamica et vicerunt Christianos in proelio apud Sacralios. Rodericus Campidoctor pugnavit contra Almoravides et eos superavit ad Valentiam, sed Roderico defuncto (1099, urbs amissa est Christianis. Iterum anno 1108 Almoravides superaverunt Alphonsum VI Castellae apud Uclesium.

Exitum imperii Moabitarum

Inter annos 1118 et 1147 Christiani iterum impeta fecerunt in Almoravides, qui superati sunt. Interdum, Mauri Andalusiae contra Almoravides se rebellaverunt et in terris Africanis Almohades etiam bellum in Almoravides gesserunt. Anno 1147 imperium Moabitarum evanuit ob rebelliones et invasiones.