Felix qui potuit rerum cognoscere causas

"Felix qui potuit rerum cognoscere causas" est quadringentesimus nonagesimus versus secundi libri Georgicorum a Vergilio compositorum. Haec verba ad carmen didacticum Lucretii De rerum natura et ad Lucretium ipsum referri putantur: is enim causas rerum naturalium opere suo indagare conatus est.

Versus in catacumbis Lutetiarum fixus.

Contextus

Poëta vero in hoc loco duo cognitionis genera describit:

Felix, qui potuit rerum cognoscere causas,
atque metus omnis et inexorabile fatum
subiecit pedibus strepitumque Acherontis avari.
Fortunatus et ille, deos qui novit agrestis,
Panaque Silvanumque senem Nymphasque sorores.^[1]

Gregson Davis putat Vergilium hic analogian inter philosophum felicem et agricolam felicem fecisse.^[2]