Infinitivus (grammatica)

Infinitivus est modus verbi.

In Lingua Latina tria tempora duoque genera infiniti sunt:

• praesens (e.g. act. laudāre, pass. laudārī),
• perfectum (act. laudāvisse, pass. laudātum, -am esse (participiō perfecti passivi)) et
• futurum (act. laudātūrum, -am esse, pass. laudātum īrī (supinō)).

Modus infinitivus est una inter formas infinitivas verbi, sine persona et sine numero, quarum aliae sunt participium, gerundium, gerundivum et supinum.

Usus infinitivi

• Errare humanum est.
• Caesar a Gergovia discessisse audiebatur.

Partes orationis
(Nomen) substantivum | (Nomen) adiectivum | Nomen numerale | Pronomen | Articulus | Verbum (temporale) | Adverbium | Participium | Coniunctio | Praepositio | Interiectio | (Particula)
Verbum (temporale)
Persona: Prima | Secunda | Tertia
Numerus: Singularis | Pluralis | Dualis
Genus verbi: Activum | Passivum | (Neutrum | Commune | Deponens)
Modus: Infinitivus | Indicativus | Coniunctivus | Imperativus | Optativus
Tempus: Praesens | Imperfectum | Perfectum | Plusquamperfectum | Futurum | Futurum exactum
Vide etiam: Gerundium | Supinum | Gerundivum

Stipula

Haec stipula ad linguam vel ad linguisticam spectat. Amplifica, si potes!