Triboci

Triboci fuerunt gens Germanica quae iam ante bellum Gallicum in laeva ripa Rheni hoc est in Gallia consederat.

Stela dis Manibus Marci Attonii Restituti, civis Triboci et negotiatoris macellarii, dedicata.

Historia

Triboci circa 70 a.C.n.^[1] cum Ariovisto flumen Rhenum transierunt atque pulsis Mediomatricis in laeva fluminis ripa consederunt. Bello adversus Romanos interfuere et Ariovisto a Caesare proconsule 58 a.C.n. victo, Romani Tribocis partem septentrionalem Elisatiae (eorum fines cum hodierna Rheni Inferioris praefectura circiter congruebant) adsignarunt. Quibus contermini fuerunt a meridie Rauraci, ab occidente Mediomatrici et Leuci, a septentrione Nemetes et Treveri. Ab oriente eorum ager Rheno finiebatur. Anno 27 a.C.n. cum Galliam divisit Augustus Tribocos, cui civitati caput Brocomagus erat, provinciae Belgicae adscripsit. Circa legionis VIII Augustae castra Argentoratum quoque celeriter crescebat quae hodieque magna urbs habetur et a quarto saeculo novum caput Tribocorum fuisse videtur.

Anno 70 tempore Batavorum seditionis Triboci primo et ipsi a Romanis una cum Treveris defecerunt ; mox tamen appropinquante valido exercitu rursus ad Romanos transfugisse dicuntur. Postea Domitianus in novam provinciam tum creatam, Germaniam Superiorem, eos transtulit. Fictilia, arma ceteraque utensilia in eorum finibus ab archaeologis eruta a vicinis Rauracis et Mediomatricis multum differunt, quod originem Germanicam Tribocorum confirmare videtur^[2].

Fontes

• Caesar, libro primo De Bello Gallico 51.2 necnon libro quarto 10.3.
• Strabo libro quarto Geographicorum 3.4
• Tacitus, libro quarto Historiarum 70
  • Germania 28