Femina

Latine

Vicipaedia articulum habet de femina.

Appellatio pronuntiatusque

fēmina

API: /ˈfeːmina/

(classice)

Syllabificatio phonetica: fē·mi·na — morphologica: femin-a

Formae aliae

• faemina, foemina

Nomen substantivum

fēmĭn|a, -ae fem.

1. (De hominibus) mulier, vel alia sexus parturientis.
2. (De animalibus) animal sexu muliebri.
3. (Gramm.) genus femininum.

Declinatio

f.	sing.	plur.
nom.	fēmina	fēminae	I
gen.	fēminae	fēminārum	II
dat.	fēminae	fēminīs	III
acc.	fēminam	fēminās	IV
abl.	fēminā	fēminīs	VI
voc.	fēmina	fēminae	V

Dictiones collatae

• fēcundus, fēcunditās
• fēllō, fēllāre
• femur, †femen
• fētus, foetus

Dictiones derivatae

• fēmella
• fēminal
• fēmineus
• fēminīnus, fēminīnē

Translationes

Mulier	dilatare ▼

Mulier	collabi ▲

Anglice: woman (en), wife (en) Batave: vrouw (nl) f, wijf (nl) n Bulgarice: жена (bg) f ‎(žena) Francogallice: femme (fr) f Germanice: Frau (de) f, Weib (de) n Macedonice: же́на f ‎(žéna) Slavica Antiqua: жена f ‎(žena), ⰶⰵⱀⰰ f ‎(žena) Suecice: kvinna (sv) c

Animal sexu muliebri	dilatare ▼

Animal sexu muliebri	collabi ▲

Anglice: female (en) Batave: vrouwelijk (nl) Bulgarice: женски ‎(ženski) Germanice: Weibchen (de) n

Genus femininum	dilatare ▼

Genus femininum	collabi ▲

Anglice: feminine gender (en) Batave: vrouwelijk (nl) Bulgarice: женски ‎(ženski), жѐнски род m ‎(žѐnski rod) Germanice: weibliches Geschlecht (de) n

Discretiva

femina dictio est in variis linguis:

• Anglice: femina
• Esperantice: femina

Dictiones similes

• Hispanice: fémina

Formae affines

Latine

femina

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
femina	casus nominativus pluralis	femur
femina	casus accusativus pluralis	femur
femina	casus vocativus pluralis	femur

Appellatio pronuntiatusque

femina

API: /ˈfemina/

(classice)

Syllabificatio phonetica: fe·mi·na — morphologica: femin-a

fēminā

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
fēminā	secunda singularis	praesens	activa	imperativus	fēminō

Forma	Modus flexurae	originis
fēminā	casus ablativus singularis	substantivi fēmina

Appellatio pronuntiatusque

fēminā

API: /ˈfeːminaː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: fē·mi·nā — morphologica: femin-a

Loci

Gaius Valerius Catullus -87…-54

P. Ovidius Naso -42…+18

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Noli admirari, quare tibi femina nulla,

Rufe, velit tenerum supposuisse femur,

non si illam rarae labefactes munere vestis

aut perluciduli deliciis lapidis.

laedit te quaedam mala fabula, qua tibi fertur

valle sub alarum trux habitare caper.

hunc metuunt omnes, neque mirum: nam mala valdest

bestia, nec quicum bella puella cubet.

quare aut crudelem nasorum interfice pestem,

aut admirari desine cur fugiunt. —Carmina Catulli ^[1][2]

class.  (post 1 a.C.n.)

• vere prius volucres taceant, aestate cicadae,

Maenalius lepori det sua terga canis,

femina quam iuveni blande temptata repugnet:

haec quoque, quam poteris credere nolle, volet.

utque viro furtiva venus, sic grata puellae:

vir male dissimulat: tectius illa cupit. —Ars amatoria Ovidii Nasonis ^[3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Sed protinus sanctissima – vera enim dicenda sunt – et unicae fidei femina bonis artibus gratiosa precibus ad Caesaris numen porrectis et marito reditum celerem et adgressurae plenam vindictam impetravit. —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[4][2]

Fontes