Luceres

Solum Luceres Latine ab hac subpagina tractatur. Vide etiam s.v. luceres.

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈluːke.reːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: Lū·ce·rēs — morphologica: Lucer-es

Formae aliae

• Lūcerēsēs, Lūcerēnses

Nomen proprium

Lūcer|ēs, -um masc. plur. ^[1][2][3]

1. Romana tribus Tuscorum

Declinatio

m.	sing.	plur.
nom.	—	Lūcerēs	I
gen.	—	Lūcerum	II
dat.	—	Lūceribus	III
acc.	—	Lūcerēs	IV
abl.	—	Lūceribus	VI
voc.	—	Lūcerēs	V

Translationes

Romana tribus Tuscorum	dilatare ▼

Romana tribus Tuscorum	collabi ▲

Anglice: Luceres (en) pl Francogallice: les Lucères (fr) m, pl Germanice: Luceres (de) m, pl Ruthenice: Луцеры (ru) m, pl ‎(Lucery)

Loci

Marcus Terentius Varro -116…-27

Titus Livius -58...+17

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 47-45 a.C.n.)

• Ager Romanus primum divisus in partis tris, a quo tribus appellata Titiensium, Ramnium, Lucerum. Nominatae, ut ait Ennius, Titienses ab Tatio, Ramnenses ab Romulo, Luceres, ut Iunius, ab Lucumone; sed omnia haec vocabula Tusca, ut Volnius, qui tragoedias Tuscas scripsit, dicebat.

Ab hoc partes quoque quattuor urbis tribus dictae, ab locis Suburana, Palatina, Esquilina, Collina; quinta, quod sub Roma, Romilia; sic reliquae triginta ab his rebus quibus in Tribuum Libro scripsi. —De lingua Latina Varronis ^[4][5]

class.  (anno 138–176 u.c.)

• Reductis deinde in castra hostium copiis datoque spatio Romanis ad comparandum de integro bellum, Tarquinius equitem maxime suis deesse viribus ratus ad Ramnes, Titienses, Luceres, quas centurias Romulus scripserat, addere alias constituit suoque insignes relinquere nomine. Id quia inaugurato Romulus fecerat, negare Attus Navius, inclitus ea tempestate augur, neque mutari neque novum constitui nisi aves addixissent posse. —Ab urbe condita Titi Livii ^[6][5]

Fontes