abeant

Discretiva

abeant dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
abeant	tertia pluralis	praesens	activa	coniunctivus	abeō (abīre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈa.be.ant/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ab·e·ant — morphologica: ab-eant

Loci

Quintus Horatius Flaccus -65…-8

Titus Livius -58…+17

C. Plinius Secundus 23-79

Decimus Iunius Iuvenalis ca. 60-130

Aulus Gellius ca. 130-180

Hildegardis Bingensis 1098-1179

antiq.

class.

class.

I

II

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 41-40 a.C.n.)

• Quinti progenies Arri, par nobile fratrum,

nequitia et nugis, pravorum et amore gemellum,

luscinias soliti inpenso prandere coemptas

quorsum abeant? sani ut creta, an carbone notati?

aedificare casas, plostello adiungere muris,

ludere par inpar, equitare in harundine longa

siquem delectet barbatum, amentia verset. —Sermonum / Satyrarum libri II Q. Horatii Flacci ^[1][2]

class.

• Ita di credent Samnitem civem Postumium, non civem Romanum esse et a Samnite legatum Romanum violatum; eo vobis iustum in nos factum esse bellum. Haec ludibria religionum non pudere in lucem proferre et vix pueris dignas ambages senes ac consulares fallendae fidei exquirere. I, lictor, deme vincla Romanis; moratus sit nemo quo minus ubi visum fuerit abeant. —Ab urbe condita Titi Livii ^[3][2]

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• at nunc anniculae fecunditatem poscuntur, tolerantius tamen bimae, tauri generationem quadrimi. inplent singuli denas eodem anno. tradunt, si a coitu in dexteram partem abeant tauri, generatos mares esse; si in laevam, feminas. —Naturalis historia Plinii ^[4]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 100/128 p.C.n.)

• quorum si pretio dominus non vincitur ullo,

nocte boves macri lassoque famelica collo

iumenta ad viridis huius mittentur aristas

nec prius inde domum quam tota novalia saevos

in ventres abeant, ut credas falcibus actum. —Saturae D. Iuni Iuvenalis ^[5][2]

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Erit autem id longe optimum, ut qui in lectitando, percontando, scribendo, commentando numquam voluptates, numquam labores ceperunt, nullas hoc genus vigilias vigilarunt neque ullis inter eiusdem Musae aemulos certationibus disceptationibusque elimati sunt, sed intemperiarum negotiorumque pleni sunt, abeant a noctibus his procul atque alia sibi oblectamenta quaerant. —Noctes Atticae A. Gellii ^[6][2]

Latinitas mediaevalis

saec. XII.

• Quod tempora ista a pristina apostolicae disciplinae fortitudine quasi in muliebrem debilitatem deficiant, et universa tam in elementorum conturbatione quam in morum depravatione in deterius abeant. —Liber divinorum operum simplicis hominis Hildegardis ^[7][2]

Fontes

4. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber octavus, cap. 70, [176] — abeant