abeas

Discretiva

abeas dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
abeās	secunda singularis	praesens	activa	coniunctivus	abeō (abīre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈa.be.aːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ab·e·ās — morphologica: ab-eas

Loci

Titus Livius -58…+17

P. Ovidius Naso -42…+18

Marcus Cornelius Fronto ca. 100-170

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Tu vero abeas inquit, neque te quisquam moratur; etenim minime consentaneum est, cum bello tuo forsitan vix sufficias, huc te ad opem ferendam aliis gloriari venisse. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1][2]

class.  (versio II, ca. 5 p.C.n.)

• Nullus amor tanti est – abeas, pharetrate Cupido! –

ut mihi sint totiens maxima vota mori.

vota mori mea sunt, cum te peccasse recordor,

o mihi perpetuum nata puella malum! —Amores Ovidii Nasonis ^[3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

• Securus inde abeas, cui nihil per noctem meditandum aut conscribendum, nihil magistro recitandum, nihil pronuntiandum, nulla verbi indagatio, nullus synonymi ornatus, nihil de Graeco in nostram linguam pariter convertendum. —Epistulae ad M. Antoninum de eloquentia liber M. Cornelii Frontonis ^[4][2]

Fontes