aedificarint

Discretiva

aedificarint dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
aedificārint	tertia pluralis	perfectum	activa	coniunctivus	aedificō (aedificāre)
aedificārint	tertia pluralis	futurum exactum	activa	indicativus	aedificō (aedificāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ae̯.di.fiˈkaːrint/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ae·di·fi·cā·rint — morphologica: aedi-fica[v-e]rint

Formae aliae

• aedificāverint

Loci

Erasmus ca. 1469-1536

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas humanistica

saec. XVI.  (ca. 1500/1508 p.C.n.)

• Zenodotus et Suidas scribit duos fuisse ductores, notae utrunque improbitatis: Simonem et Niconem, Simonem autem, quod vitiis antecelleret, alterius famam obscurasse, unde proverbio Simonem unum nominant. Tradunt hos duos Telchines fuisse, qui inducta in terram aqua Stygia Arnon aedificarint. Vocantur autem apud Graecos Telchines mali genii sive homines fascinatores et malefici. —Adagiorum chiliades Erasmi ^[1][2]

Fontes