arando

Discretiva

arando dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
arandō	—	—	activa	gerundium­	dativo	arō (arāre)
arandō	—	—	activa	gerundium­	ablativo	arō (arāre)

Forma	Modus flexurae	originis
arandō	casus dativus singularis · genus masculinum	gerundivi arandus
arandō	casus ablativus singularis · genus masculinum	gerundivi arandus
arandō	casus dativus singularis · genus neutrum	gerundivi arandus
arandō	casus ablativus singularis · genus neutrum	gerundivi arandus

Appellatio pronuntiatusque

API: /aˈrandoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·ran·dō — morphologica: ar-and-o

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• In arando magnopere servandum est Catonis oraculum: «quid est bene agrum colere? bene arare. quid secundum? arare. quid tertium? stercorare. sulco vario ne ares. tempestive ares.» —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes