arare

Discretiva

arare dictio est in variis linguis:

• Italice: arare

Formae affines

Latine

arāre

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
arāre	secunda singularis	praesens	passiva	imperativus	arō (arāre)
arāre	—	praesens	activa	infinitivus	arō

Appellatio pronuntiatusque

API: /aˈraːre/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·rā·re — morphologica: ar-are

Dacoromane

arare

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
arare	—	praesens	activa	infinitivus	ara substantiv.

Appellatio pronuntiatusque

API: /aˈrare/

Syllabificatio phonetica: a·ra·re — morphologica: ar-are

Hispanice

arare

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
arare	prima singularis	futurum	activa	coniunctivus	arar †
arare	tertia singularis	futurum	activa	coniunctivus	arar †

Appellatio pronuntiatusque

API: [aˈɾaɾe]

Syllabificatio phonetica: a·ra·re — morphologica: ar-are

Loci

Marcus Terentius Varro -37

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Et quidem licet adicias, inquam, pastorum vitam esse incentivam, agricolarum succentivam auctore doctissimo homine Dicaearcho, qui Graeciae vita qualis fuerit ab initio nobis ita ostendit, ut superioribus temporibus fuisse doceat, cum homines pastoriciam vitam agerent neque scirent etiam arare terram aut serere arbores aut putare; ab iis inferiore gradu aetatis susceptam agri culturam. —De agricultura Varronis ^[1][2]

saec. I.

• In arando magnopere servandum est Catonis oraculum: «quid est bene agrum colere? bene arare. quid secundum? arare. quid tertium? stercorare. sulco vario ne ares. tempestive ares.» —Naturalis historia Plinii ^[3]

Fontes

3. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber duodevicesimus, cap. 49, [174] — arare