aravit

Discretiva

aravit dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
arāvit	tertia singularis	perfectum	activa	indicativus	arō (arāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /a'raːwit/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·rā·vit — morphologica: arav-it

Loci

Quintus Horatius Flaccus -65…-8

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 41-40 a.C.n.)

• «o si urnam argenti fors quae mihi monstret, ut illi,

thesauro invento qui mercennarius agrum

illum ipsum mercatus aravit, dives amico

Hercule!», si quod adest gratum iuvat, hac prece te oro:

pingue pecus domino facias et cetera praeter

ingenium, utque soles, custos mihi maximus adsis.

ergo ubi me in montes et in arcem ex urbe removi,

quid prius inlustrem saturis musaque pedestri? —Sermonum / Satyrarum libri II Q. Horatii Flacci ^[1][2]

Fontes