aruerit

Discretiva

aruerit dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
āruerit	tertia singularis	perfectum	activa	coniunctivus	āreō (ārēre)
āruerit	tertia singularis	futurum exactum	activa	indicativus	āreō (ārēre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /aːˈru.erit/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ā·ru·e·rit — morphologica: aru-erit

Loci

Hildegardis Bingensis 1098-1179

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas mediaevalis

saec. XII.

• Et cum masculus aut femina in libidine ardet, si quis homo illum vel illam in cuti eius viridi Wolfesgelegena tetigerit, in amore illius ardebit, et deinde postquam herba illa aruerit, masculus aut femina, qui cum eadem herba tactus est, de amore illo quo incensus est, fere infatuatur, ita quod stultus deinceps erit. —Subtilitates diversarum naturarum creaturum Hildegardis ^[1][2]

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Tu qui vetustate gloriaris, vide ne gloriam ipsa vetustas extinxerit neu iam radix aruerit, cuius floribus vis ornari. —De remediis utriusque fortune Petrarcae ^[3]

Fontes

3. Franciscus Petrarca (Italice: Francesco Petrarca) - De remediis utriusque fortune. (Universitas Turicensis): Liber I. 16: [De origine generosa] — aruerit