aruit

Discretiva

aruit dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
āruit	tertia singularis	perfectum	activa	indicativus	āreō (ārēre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈaːru.it/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ā·ru·it — morphologica: aru-it

Loci

Hildegardis Bingensis 1098-1179

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas mediaevalis

saec. XII.

• Nam plenitudo temporis erat in eo; quia vivens lumen in ipso radiavit, in quo noxium pomum cum sequentibus se nequitiis aruit, surgente in illo medicina mortuorum, quae vexillum illud elevavit quod mortem superavit et contrivit. —Scivias Hildegardis sive libri visionum ac revelationum Hildegardis ^[1][2]

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Primus enim gracilis mox aruit, neque partus annum egit in rebus humanis. Secundus fortis ac procerus fuit filiusque tunc in lucem editus ad senium pervenit. —Rerum memorandarum libri Petrarcae ^[3][2]

Fontes