aurem

Discretiva

aurem dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
aurem	casus accusativus singularis	substantivi auris

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈau̯rem/

(classice)

Syllabificatio phonetica: au·rem — morphologica: aur-em

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Aulus Gellius ca. 130-170

Aurelius Augustinus Hipponensis 354-430

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Cum autem Scipio unum et alterum ex iis, qui eum salutatum venerant, invitavisset pluresque etiam invitaturus videretur, in aurem Pontius: Scipio, inquit, ‘vide, quid agas; acupenser iste paucorum hominum est.’ —De fato Ciceronis ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

• Illud enim sic compositum iucundius ad aurem completiusque, insuavius hoc imperfectiusque est, si modo ita explorata aure homo sit, non surda nec iacenti; sicuti est hercle quod explicavit dicere maluit quam explicuit, quod esse iam usitatius coeperat. —Noctes Atticae A. Gellii ^[3][2]

saec. IV.

• Intende ergo et aurem in sonum, et in plausum oculos: non enim audiri, sed videri opus est plaudentem manum, et animadverti acriter quanta temporis mora in levatione, quanta in positione sit. —De musica Augustini ^[4][2]

Fontes