bucca

Latine

Appellatio pronuntiatusque

•    

  
   API: /ˈbuk.ka/ (classice)

Nomen substantivum

bucc|a, -ae fem.

1. Pars interior oris humani concava, qua dentes et lingua continentur.

Declinatio

f.	sing.	plur.
nom.	bucca	buccae	I
gen.	buccae	buccārum	II
dat.	buccae	buccīs	III
acc.	buccam	buccās	IV
abl.	buccā	buccīs	VI
voc.	bucca	buccae	V

Dictiones derivatae

• buccula
• bucculentus

Translationes

Anglice mouth ☞en Finnice poski ☞fi

Francogallice joue fem. ☞fr Germanice Wange fem. ☞de, Backe fem. ☞de