caesurae

Discretiva

caesurae dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
caesūrae	casus genitivus singularis · genus femininum	participii caesūrus
caesūrae	casus dativus singularis · genus femininum	participii caesūrus
caesūrae	casus nominativus pluralis · genus femininum	participii caesūrus
caesūrae	casus vocativus pluralis · genus femininum	participii caesūrus
caesūrae	casus genitivus singularis	substantivi caesūra
caesūrae	casus dativus singularis	substantivi caesūra
caesūrae	casus nominativus pluralis	substantivi caesūra
caesūrae	casus vocativus pluralis	substantivi caesūra

Appellatio pronuntiatusque

API: /kae̯ˈsuːrae̯/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cae·sū·rae — morphologica: caes-ur-ae

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I. (ca. 78 p.C.n.)

• sunt vero et parvi usus fabrilium ministeriorum insignes, ideoque proditum, terebris vaginas ex oleastro, buxo, ilice, ulmo, fraxino utilissimas fieri, ex iisdem malleos, maioresque e pinu et ilice. et his autem maior ad firmitatem causa tempestivae caesurae quam inmaturae, quippe cum ex olea, durissimo ligno, cardines in foribus diutius immoti plantae modo germinaverint. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes