cautos

Discretiva

cautos dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
cautōs	casus accusativus pluralis · genus masculinum	participii cautus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈkau̯toːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cau·tōs — morphologica: caut-os

Loci

Aurelius Augustinus Hipponensis 354-430

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. IV.

• Eia, fratres, decursis decem praeceptis et decem plagis, comparantes contemptores praeceptorum contumaciae Aegyptiorum, cautos vos fecimus, ut habeatis securi res vestras in praeceptis Dei; res vestras, inquam, res vestras interioris arcae vestrae, interioris thesauri vestri; res vestras, quas vobis nec fur, nec latro, nec vicinus potens possit auferre; ubi nec tinea, nec rubigo metuenda est: cum quibus dives exit et naufragus. —Sermones de Scripturis Augustini ^[1][2]

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Sic fractis indutiis, nequid in eo quod animo volvebat doli aut perfidie notaretur, et convulsa radicitus pacis spe veris initio per hiemem intermissa bella redintegrat et primum quidem totis viribus terra marique Utice auget obsidionem, duplici ad eam rem consilio inductus: hinc ut aliud agendo quod potissimum intendebat occuleret, animosque hominum ad ea tantum que sub oculis essent cogitanda diverteret, et sic minus cautos in periculis efficeret; hinc ut civitati plus terroris incuteret et calamitatibus pressam suis contineret ne, se ad hostem progresso, erumpendi sibi sumeret audaciam. —De viris illustribus Petrarcae ^[3][2]

Fontes