commutarint

Discretiva

commutarint dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
commūtārint	tertia pluralis	perfectum	activa	coniunctivus	commūtō (commūtāre)
commūtārint	tertia pluralis	futurum exactum	activa	indicativus	commūtō (commūtāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /kommuːˈtaːrint/

(classice)

Syllabificatio phonetica: com·mū·tā·rint — morphologica: com-muta[v-e]rint

Formae aliae

• commūtāverint

Loci

Latinitas medii aevi

saec. XVII.

• Ut Augustus, atque etiam Iulius, reservatis literarum vulgaribus figuris, earum commutarint potestatem. —De Arte Grammatica Gerardi Ioannis Vossii.^[1]

Fontes

1. Gerardus Ioannes Vossius: De Arte Grammatica, Libri Septem. Amsterdam, 1635. Liber Primus, Caput XL.