conferre

Discretiva

conferre dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
cōnferre	secunda singularis	praesens	passiva	imperativus	cōnferō
cōnferre	—	praesens	activa	infinitivus	cōnferō

Appellatio pronuntiatusque

API: /koːnˈferre/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cōn·fer·re — morphologica: con-fer-re

Loci

Aulus Cornelius Celsus 30

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Verumque est ad ipsam curandi rationem nihil plus conferre quam experientiam. —De Medicina Celsi ^[1][2]

saec. I.

• conferre aliquid et candori in mulierum cute existimatur. Poppaea certe, Domiti Neronis coniunx, quingentas per omnia secum fetas trahens, balnearum etiam solio totum corpus illo lacte macerabat, extendi quoque cutem credens. —Naturalis historia Plinii ^[3][2]

Fontes

1. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber primus, prooemium. [47] — conferre
2. Vicicitatio: conferre.
3. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber undecimus, cap. 96, [238] — conferre