confertur

Discretiva

confertur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
cōnfertur	tertia singularis	praesens	passiva	indicativus	cōnferō (cōnferre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /koːnˈfertur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cōn·fer·tur — morphologica: con-fer-tur

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• ultra Isidis portus, decem dierum remigio ab oppido Adulitarum distans; in eum Trogodytis myrra confertur. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes

1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber sextus, cap. 33, [174] — confertur
2. Vicicitatio: confertur.