curramus

Discretiva

curramus dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
currāmus	prima pluralis	praesens	activa	coniunctivus	currō (currere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /kurˈraːmus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cur·rā·mus — morphologica: curr-amus

Loci

Decimus Iunius Iuvenalis 100-128

Hildegardis Bingensis 1098-1179

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.

• quam timeo, victus ne poenas exigat Aiax

ut male defensus. curramus praecipites et,

dum iacet in ripa, calcemus Caesaris hostem.

sed videant servi, ne quis neget et pavidum in ius

cervice obstricta dominum trahat. hi sermones

tunc de Seiano, secreta haec murmura volgi. —Saturae D. Iuni Iuvenalis ^[1][2]

Latinitas mediaevalis

saec. XII.

• Quapropter properemus omnes et ad eum festinanter curramus: ita ipsum nostris artibus coercentes, ne a nobis aufugere possit. —Scivias Hildegardis sive libri visionum ac revelationum Hildegardis ^[3][2]

Fontes