curris

Discretiva

curris dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
curris	secunda singularis	praesens	activa	indicativus	currō (currere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈkur.ris/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cur·ris — morphologica: curr-is

Loci

Quintus Horatius Flaccus -65/-8

Petronius Arbiter ca. 14-66

Marcus Valerius Martialis 40-103

Hildegardis Bingensis 1098-1179

antiq.

class.

I

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• virtus est vitium fugere et sapientia prima

stultitia caruisse. vides, quae maxima credis

esse mala, exiguum censum turpemque repulsam,

quanto devites animi capitisque labore;

impiger extremos curris mercator ad Indos,

per mare pauperiem fugiens, per saxa, per ignis; —Epistularum libri II Q. Horatii Flacci ^[1][2]

saec. I.

• Dicam tibi, qui de nobis currit et de loco non movetur; qui de nobis crescit et minor fit. Curris, stupes, satagis, tanquam mus in matella. —Satyricon T. Petronii Arbitri ^[3][2]

saec. I.

• Non pila, non follis, non te paganica thermis

Praeparat, aut nudi stipitis ictus hebes,

Vara nec in lento ceromate bracchia tendis,

Non harpasta vagus pulverulenta rapis,

Sed curris niveas tantum prope Virginis undas,

Aut ubi Sidonio taurus amore calet. —Epigrammata M. Valerii Martialis ^[4][2]

Latinitas mediaevalis

saec. XII.

• Haec enim sunt tubae in aures tuas resonantes; sed tu illas non sequeris, sed post lupum curris quem te putas ita domasse ut te laedere non possit. —Scivias Hildegardis sive libri visionum ac revelationum Hildegardis ^[5][2]

Fontes