currite

Discretiva

currite dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
currite	secunda pluralis	praesens	activa	imperativus	currō (currere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈkur.rite/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cur·ri·te — morphologica: curr-ite

Loci

Gaius Valerius Catullus -87…-54

P. Ovidius Naso -42…+18

Quintus Curtius Rufus ca. 50

Decimus Iunius Iuvenalis 100-128

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• quare agite optatos animi coniungite amores!

accipiat coniunx felici foedere divam,

dedatur cupido iamdudum nupta marito.

currite ducentes subtegmina, currite, fusi! —Carmina Catulli ^[1][2]

class.

• illum dum refugis, longo quia grandior aevo,

surgis ad invisas a sene mane rotas.

at si, quem mavis, Cephalum conplexa teneres,

clamares: “lente currite, noctis equi!”

Cur ego plectar amans, si vir tibi marcet ab annis?

num me nupsisti conciliante seni? —Amores Ovidii Nasonis ^[3][2]

saec. I.

• Tunc poculo pleno, sicut oblatum est, reddito: Nec solus, inquit, bibere sustineo nec tam exiguum dividere omnibus possum: vos currite et liberis vestris, quod propter illos attulistis, date. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi ^[4][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

• sed derat pisci patinae mensura. vocantur

ergo in consilium proceres, quos oderat ille,

in quorum facie miserae magnaeque sedebat

pallor amicitiae. primus clamante Liburno

currite, iam sedit rapta properabat abolla

Pegasus, attonitae positus modo vilicus urbi. —Saturae D. Iuni Iuvenalis ^[5][2]

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Currite mortales ut libet: celi velocitas vos precurrit et ad senium et ad mortem applicat; illud vobis cursum eripiet, motum illa. —De remediis utriusque fortune Petrarcae ^[6][2]

Fontes