demonstrata

Discretiva

demonstrata dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

dēmōnstrāta

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
dēmōnstrāta	casus nominativus singularis · genus femininum	participii dēmōnstrātus
dēmōnstrāta	casus vocativus singularis · genus femininum	participii dēmōnstrātus
dēmōnstrāta	casus nominativus pluralis · genus neutrum	participii dēmōnstrātus
dēmōnstrāta	casus accusativus pluralis · genus neutrum	participii dēmōnstrātus
dēmōnstrāta	casus vocativus pluralis · genus neutrum	participii dēmōnstrātus

Appellatio pronuntiatusque

API: /deːmoːnsˈtraːta/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dē·mōns·trā·ta — morphologica: de-monstrat-a

dēmōnstrātā

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
dēmōnstrātā	casus ablativus singularis · genus femininum	participii dēmōnstrātus

Appellatio pronuntiatusque

API: /deːmoːnsˈtraːtaː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dē·mōns·trā·tā — morphologica: de-monstrat-a

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• inde ratio nata, votum quoque factum e vitio portentosis ingeniis, et gemina demonstrata via luxuriae, ut color alius operiretur alio, suavior ita fieri leniorque dictus; quin et terrena miscere coccoque tinctum Tyrio tinguere, ut fieret hysginum. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes

1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber nonus, cap. 65, [140] — demonstrata
2. Vicicitatio: demonstrata.