demonstratam

Discretiva

demonstratam dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

dēmōnstrātam

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
dēmōnstrātam	casus accusativus singularis · genus femininum	participii dēmōnstrātus

Appellatio pronuntiatusque

API: /deːmoːnsˈtraːtam/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dē·mōns·trā·tam — morphologica: de-monstrat-am

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• set a nobis rationem demonstratam esse satis est; reliqua observatione cuiusque constabunt. alterutrum quidem fore in causa, hoc est plenilunium aut interlunium, non erit dubium. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes

1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber duodevicesimus, cap. 69, [290] — demonstratam
2. Vicicitatio: demonstratam.