demonstratarum

Discretiva

demonstratarum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
dēmōnstrātārum	casus genitivus pluralis · genus femininum	participii dēmōnstrātus

Appellatio pronuntiatusque

API: /deːmoːnstraːˈtaːrum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dē·mōns·trā·tā·rum — morphologica: de-monstrat-arum

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• haec est omni in re animorum condicio, ut a necessariis orsa primo cuncta pervenerint ad nimium. igitur demonstratarum priore libro herbarum reliquos effectus reddemus, adicientes ut quasque ratio dictabit. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes

1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XXVI, cap. 9, [20] — demonstratarum
2. Vicicitatio: demonstratarum.