dicende

Discretiva

dicende dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
dīcende	casus vocativus singularis · genus masculinum	gerundivi dīcendus

Appellatio pronuntiatusque

API: /diːˈken.de/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dī·cen·de — morphologica: dic-end-e

Loci

Quintus Horatius Flaccus –65…–8

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 20-13 a.C.n.)

• Prima dicte mihi, summa dicende Camena,

spectatum satis et donatum iam rude quaeris,

Maecenas, iterum antiquo me includere ludo?

non eadem est aetas, non mens. Veianius armis

Herculis ad postem fixis latet abditus agro,

ne populum extrema totiens exoret harena. —Epistularum libri II Q. Horatii Flacci ^[1][2]

Fontes